ชายคนหนึ่งขณะที่ทำการรบในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง มีเหตุการณ์เครื่องบินระเบิด และทำให้เขาตาบอด นับจากนั้นเป็นเวลา 12 ปีที่เขามองอะไรไม่เห็นเลย แต่แล้ววันหนึ่งขณะที่เขากำลังเดินอยู่บนถนนใกล้ๆบ้านพักของพ่อแม่เขา ทันใดนั้น เขาเริ่มมองเห็น “ทรายสีแดง” อยู่ตรงหน้าลูกตาของเขา และโดยไม่มีสัญญาณเตือนใดๆ สายตาเขากลับมามองเห็นแบบเดิมได้อีกครั้ง ซึ่งเรื่องนี้ มีผู้เชี่ยวชาญด้านสายตาอธิบายให้เขาฟังในภายหลังว่า เลือดที่มันมาบล็อกประสาทตาจากเหตุการณ์ระเบิดครั้งนั้นได้เปิดออก จึงทำให้สายตาเขากลับมาเห็นเป็นปกติได้อีก มีผู้ไปสัมภาษณ์เขาว่ารู้สึกอย่างไร เขาตอบว่า “คุณไม่มีทางรู้ว่า คนเป็นพ่อรู้สึกอย่างไรที่ได้เห็นลูกๆของเขาเป็นครั้งแรก พวกเขาช่วงสวยงามมากจริงๆ เกินกว่าที่ผมเคยจินตนาการมากมายนัก”

เรื่องที่ยกมานี้อาจทำให้เราเข้าใจในพระวรสารของอาทิตย์นี้ได้ลึกซึ้งมากขึ้น อาจทำให้เราประทับใจลึกๆ และเข้าใจว่าชายตาบอดแต่กำเนิดจะรู้สึกอย่างไร เมื่อพระเยซูเจ้าได้ทรงรักษาเขาให้ได้มองเห็นอย่างน่าอัศจรรย์ ถ้าเราจะพิจารณาบริบททั้งหมดของเนื้อหาพระวรสารประจำอาทิตย์นี้ จุดเริ่มต้นอยู่ตรงที่ว่า พระเยซูเจ้าได้ทรงประกาศว่า “เราเป็นแสงสว่างส่องโลก” ก่อนที่จะทรงรักษาชายตาบอดคนนี้ให้หาย กล่าวคือ ขณะนั้น พระเยซูเจ้าเสด็จไปที่พระวิหาร ซึ่งเวลานั้นเป็นช่วงเทศกาลของการฉลองพลับพลา (หรือเทศกาลอยู่เพิง) ซึ่งจะมีพิธีกรรมที่น่าประทับใจยากจะลืมเลือน คือในวันแรกของเทศกาลฉลองพลับพลา เชิงเทียนใหญ่ทั้ง 4 ต้น จะถูกจุดในเขตชั้นนอกของพระวิหารที่กรุงเยรูซาเล็ม หรือที่เรียกว่าเขตของผู้หญิง(คือเข้าไปได้) ไฟนั้นจะสว่างไสวมากจนว่าอาจจะมองเห็นเมืองเยรูซาเล็มได้ทั้งเมืองเลยทีเดียว พระเยซูเจ้าทรงใช้โอกาสนี้เป็นตัวช่วยเพื่อบอกประชาชนว่า “เราเป็นแสงสว่างส่องโลก” ไม่มีใครที่เห็นพระองค์แล้วจะสามารถลืมพระองค์ได้ พระองค์เป็นแสงสว่างโดยทางการเผยแสดง

แล้วเรื่องการรักษาคนตาบอดก็เกิดขึ้น เป็นเรื่องที่ชวนติดตาม เพราะเหตุการณ์ค่อยๆพัฒนาขึ้นไปตามลำดับ ความเข้มข้นก็มากขึ้นตามไปด้วย อันที่จริง อัศจรรย์ที่ทำให้คนตาบอดแต่กำเนิดกลับมองเห็นก็ว่าน่าทึ่งแล้ว แต่อัศจรรย์แห่งความเชื่อที่พระองค์ประทานให้ชายตาบอดนั้น กลับน่าทึ่งยิ่งกว่าอีก

เรามาติดตามเรื่องชายตาบอดที่มองเห็นแล้วจากการรักษาของพระเยซูเจ้า จะเห็นลำดับความเชื่อที่ค่อยพัฒนาขึ้นในตัวของเขา

1) แรกทีเดียวเมื่อเขาถูกซักถามว่า “ตาของท่านหายบอดได้อย่างไร” เขาตอบว่า “คนที่ชื่อเยซู ทำโคลนป้ายตาฉัน และบอกฉันว่า จงไปล้างตาที่สระสิโลอัมเถิด ฉันไปล้างและมองเห็น” ดังนั้น ความคิดแรกของเขา ก็คือ ชายคนหนึ่ง ที่ชื่อว่าเยซู

2) คนกลุ่มนั้นที่มาซักถามพาคนที่เคยตาบอดไปหาชาวฟาริสี เมื่อชาวฟาริสีสอบถามรายละเอียดอีกครั้ง และได้รู้ว่าวันที่พระเยซูเจ้าได้ทรงรักษาคนตาบอด เป็นวันสับบาโต ชาวฟาริสีบางคนไม่เชื่อว่าพระเยซูเจ้ามาจากพระเจ้า แต่บางคนก็สับสนอยู่ เขาจึงถามชายคนนี้อีกครั้งว่า “ท่านล่ะ ท่านคิดอย่างไรเกี่ยวกับคนนั้น ที่เขาทำให้ตาของท่านกลับมองเห็น” เขาตอบว่า “คนนั้นเป็นประกาศก” ฉะนั้น ในขั้นที่สองนี้จะเห็นว่า ความคิดของชายคนนี้ก้าวกระโดดขึ้นสูงมากจากขั้นแรก

3) ชายตาบอดถูกสัมภาษณ์อีกมาก ในขณะที่คนสัมภาษณ์ทั้งหลายที่คิดว่าตนเองมีความรู้ดี เป็นคนตาสว่าง แต่ความไม่เชื่อทำให้พวกเขาค่อยๆบอดมืดไป แต่ชายตาบอดกลับค่อยๆเห็นแจ้งมากขึ้นเรื่อยๆ ที่สุดพระเยซูเจ้าทรงพบชายผู้นั้นอีก จึงตรัสถามเขาว่า “ท่านเชื่อในบุตรแห่งมนุษย์หรือ” เขาทูลถามว่า “บุตรแห่งมนุษย์คือใคร พระเจ้าข้า ข้าพเจ้าจะได้เชื่อในพระองค์” พระเยซูเจ้าตรัสตอบว่า “ท่านได้เห็นแล้ว เป็นผู้ที่กำลังพูดคุยอยู่กับท่านนี่แหละ” เขาทูลว่า “ข้าพเจ้าเชื่อ พระเจ้าข้า” แล้วกราบลงนมัสการพระองค์ (สมดังที่นักบุญเปาโล ถึงชาวฟิลิปปี เขียนไว้ใน ฟป 2 : 10 “เพื่อทุกคนในสวรรค์ และบนแผ่นดิน รวมทั้งใต้พื้นพิภพ จะย่อเข่าลงนมัสการพระนาม ‘เยซู’ นี้”) ในขั้นนี้จะเห็นว่า ความคิดของชายคนนี้พัฒนาสูงสุดคือ เชื่อว่าพระองค์ทรงเป็นบุตรแห่งมนุษย์

บทสรุปก็คือ ดุจดังชายที่ตาบอดแต่กำเนิดได้รับการรักษาให้หายจากพระเยซูเจ้า พวกเราก็ได้รับพระพรนั้นเช่นเดียวกัน กล่าวคือ เมื่อเรารับศีลล้างบาป ความบอดมืดแห่งจิตใจเราได้รับการรักษาให้หาย เราได้เข้ามาอยู่ในแสงสว่างของพระเจ้า ขอให้เราเรียนรู้เกี่ยวกับองค์พระเยซูเจ้าเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วเราจะพบกับความอัศจรรย์ใจ ที่ความเชื่อของเราจะเพิ่มขึ้นไปจนแตะจุดสูงสุด คือการยอมรับด้วยความเชื่ออย่างหมดหัวใจว่า พระเยซูเจ้าทรงเป็นบุตรแห่งมนุษย์ และจะได้กราบลงนมัสการพระองค์

ขอจบลงด้วยคำพูดของ Albert Schweitzer ในตอนลงท้ายหนังสือของเขาที่ชื่อว่า The Quest for the Historical Jesus ความว่า “พระเยซูเจ้าทรงเข้ามาหาเราดั่งคนที่ไม่มีใครรู้จัก เหมือนดังที่พระองค์ทรงปฏิบัติต่อบรรดาอัครสาวกบนชายหาดเมื่อนานมาแล้ว พระองค์ตรัสแก่เราด้วยถ้อยคำเดียวกันที่ได้ตรัสกับพวกเขาว่า ‘จงตามเรามาเถิด’ และใครก็ตามที่ยอมรับคำเชื้อเชิญของพระองค์ ไม่ว่าจะเป็นคนฉลาด หรือคนซื่อๆ ไม่ว่าเป็นคนหนุ่มสาว หรือชราแล้ว พระองค์จะทรงแสดงพระองค์เองให้พวกเขาเห็นในงานที่ยากลำบาก และการทนทุกข์ของพวกเขา และพวกเขาจะเรียนรู้โดยผ่านประสบการณ์ของพวกเขาเองว่าพระองค์คือใคร”