อรุณสวัสดิ์ลูกๆ และ พี่น้องชายหญิงที่รักทั้งหลาย

วันนี้พ่อขอสรุปคำสอนเรื่อง “ความสุขแท้แปดประการ” (มหาบุญลาภ) ดังที่พวกเราได้ยินได้ฟังการประกาศของวันนี้  ความสุขแท้ประการที่แปดเป็นความชื่นชมยินดีสุดท้ายของผู้ที่ถูกเบียดเบียนเพราะความชอบธรรม  ความสุขแท้ประการนี้ประกาศยืนยันในความชื่นชมยินดีเดียวกัน กับเรื่องความสุขแท้ประการที่หนึ่ง อาณาจักรสวรรค์เป็นของผู้ที่ถูกเบียดเบียนเช่นเดียวกับกับผู้ที่มีจิตใจยากจน ดังนั้นพวกเราจึงมาถึงจุดสุดท้ายของการสอนคำสอนเรื่องความสุขแท้นี้

จิตใจยากจน การร้องไห้ ความสุภาพอ่อนโยน ความกระหายความศักดิ์สิทธิ์ ความเมตตา การชำระจิตใจให้สะอาด และการทำงานเพื่อสันติสุขสามารถนำไปสู่การเบียดเบียนเพราะพระเยซูคริสต์ แต่ในที่สุดแล้วการเบียดเบียนจะกลายเป็นบ่อเกิดแห่งความชื่นชมยินดี และรางวัลอันยิ่งใหญ่ในสรวงสวรรค์  วิถีแห่งการนำไปสู่ควารมสุขแท้ (มหาบุญลาภ) เป็นวิถีแห่งปัสกาซึ่งนำจากชีวิตที่เป็นไปตามโลกนี้ไปสู่โลกที่เป็นไปตามพระประสงค์ของพระเจ้า จากการมีชีวิตที่ถูกชักนำด้วยเนื้อหนังมังสาคือการเห็นแก่ตัวไปสู่ชีวิตที่ไดรับการชี้นำจากพระจิต ชีวิตประสาโลกพร้อมกับอุดมการณ์ การออมชอม และคำสัญญาต่างๆมากมายไม่สามารถเดินเคียงไปกันได้กับชีวิตแห่งความเป็นอยู่ชนิดนี้ “โครงสร้างของบาป” [1] ซึ่งบ่อยๆครั้งเกิดจากความคิดตามประสามนุษย์ซึ่งแตกต่างจากการชักนำของพระจิต ผู้เป็นองค์แห่งความจริงที่แนวทางของโลกไม่อาจที่จะรับได้ (เทียบ ยน. 14: 17) พวกเขาไม่สามารถเป็นอย่างอื่นไปได้นอกจากการปฏิเสธความยากจน หรือความสุภาพอ่อนโยน หรือความบริสุทธิ์ และประกาศการดำเนินชีวิตไปตามพระวรสารว่าเป็นความหลงผิดและเป็นปัญหา ดังนั้นจึงเป็นสิ่งที่ต้องกำจัดให้หมดไป ชาวโลกคิดเช่นนั้น “เหล่านี้คือนักฝัน หรือพวกไม่ค่อยสมประกอบทางความคิด… ที่คิดเช่นนั้น

หากโลกของเราดำเนินไปโดยการยึดถือเงินทองเป็นใหญ่ ดังนั้นใครที่แสดงตนว่าชีวิตจะประสบความสมบูรณ์ได้ด้วยพระพรและการปฏิเสธตนเองก็จะกลายเป็นสิ่งน่ารำคาญสำหรับระบบการละโมบ งก  คำว่า “รำคาญ”  คือกุญแจดอกสำคัญ เพราะลำพังการเป็นประจักษ์พยานซึ่งสร้างคุณประโยชน์มากมายให้กับผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนเพราะติดตามหนทางนี้นั้นไปสร้างความรำคาญให้กับผู้ที่มีจิตใจแบบโลกียวิสัย  พวกเขาถือว่านี่คือการตำหนิพวกเขา  เมื่อความศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นและชีวิตแบบใสๆในพระเจ้าปรากฏออกมา ในความงดงามนั้นมีอะไรบางอย่างที่สร้างความไม่สบายใจซึ่งเรียกร้องให้ต้องมีการตั้งตัว คือต้องมีการถามตนเองหรือมิฉะนั้นก็ต้องเปิดใจสู่ความดี หรือสู่การปฏิเสธแสงสว่างนั้นและมีใจที่แข็งกระด้าง แถมยังทำให้เกิดการต่อต้านและเกิดความโกรธ (เทียบ ปชญ. 2: 24-15) นี่เป็นเรื่องที่แปลก ความสนใจของคนเราอยู่ที่ว่าในการเบียดเบียนมรณะสักขี การเป็นอริกลายเป็นความโกรธต่อคริสตชน ต่อการเป็นประจักษ์พยานของคริสตชน และต่อการเป็นวีรชนของคริสตชน ทว่านี่แสดงให้เห็นว่าโศกนาฏกรรมแห่งการเบียดเบียนก็ยังเป็นความเป็นไทจากการยอมแพ้เป็นความสำเร็จ เป็นชัยชนะต่อการทรนงและต่อการออมชอมของโลก ผู้ที่ปฏิเสธโลกเพราะเห็นแก่พระเยซูคริสต์จะมีความชื่นชมยินดีอะไร?  เขายินดีเพราะเขาได้พบกับอะไรบางอย่างที่มีค่ามากว่าโลกทั้งโลก  ความจริง “มนุษย์จะได้ประโยชน์อะไรที่จะมีโลกทั้งโลกเป็นกรรมสิทธิ์แล้วต้องเสียวิญญาณไป?” (มก. 8: 36) จะมีประโยชน์อะไร?

นี่เป็นเรื่องน่าเจ็บปวดเมื่อคิดว่า ณ เวลานี้มีคริสตชนจำนวนไม่น้อยที่ได้รับการเบียดเบียนในภูมิภาคต่างๆของโลก ซึ่งพวกเราต้องมีความหวัง และช่วยกันภาวนาให้ความทุกข์ของพวกเขายุติโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะกระทำได้  มรณะสักขีของทุกวันนี้มีจำนวนมาก มากกว่ามรณะสักขีในคริสตศตวรรษแรกๆเสียอีก พวกเราขอแสดงความใกล้ชิดกับบรรดาพี่น้องชายหญิงเหล่านั้นของพวกเรา พวกเราเป็นกายเดียวกัน  และคริสตชนเหล่านั้นเป็นอวัยวะที่หลั่งโลหิตแห่งพระกายของพระเยซูคริสต์ซึ่งได้แก่พระศาสนจักร

แต่พวกเราต้องระมัดระวังที่จะไม่อ่านเรื่อคำสอนความสุขแท้นี้ในทำนองสงสารตนเองหรือเห็นใจตนเอง  ความจริงการสบประมาทของผู้คนไม่ได้มีความหมายเช่นเดียวกับการเบียดเบียน  ความจริงหลังจากที่พระเยซูคริสต์ตรัสว่าคริสตชนเป็น “เกลือของแผ่นดิน”  พระองค์ก็ทรงเตือนใจให้พวกเราระวังตัวทันทีที่จะต้องไม่ปล่อยให้ “เกลือเสียรสชาติ มิฉะนั้นแล้วก็จะไม่มีประโยชน์อะไร นอกจากจะโยนทิ้งออกไปให้ผู้คนเหยียบย่ำ” (มธ. 5: 13) ดังนั้นจึงมีการสบประมาทซึ่งเป็นความผิดของเราเองเมื่อตัวเราสูญเสียรสชาดของพระเยซูคริสต์และของพระวรสาร

จำเป็นที่ต้องซื่อสัตย์ต่อหนทางสุภาพแห่งคำสอนเรื่องความสุขแท้ เพราะว่านี่เป็นสิ่งที่นำพวกเราเราไปสู่พระเยซูคริสต์ไม่ใช่ไปสู่แนวทางแบบโลก เป็นการดีที่จะจดจำเรื่องราวของนักบุญเปาโล เมื่อท่านคิดว่าท่านเป็นคนชอบธรรม ความจริงแล้วท่านคือนักเบียดเบียนคริสตชน ทว่าเมื่อท่านรู้ตัวว่าท่านเป็นนักเบียดเบียน ท่านกลับใจเปลี่ยนแปลงตัวเองกลายเป็นบุคคลที่มีแต่ความรัก ซึ่งท่านมีความชื่นชมยินดีที่ในที่สุดท่านเองก็ถูกเบียดเบียนรับทุกข์ทรมาน (เทียบ คส. 1: 24) การถูกรังเกียจและการเบียดเบียนหากพระเจ้าประทานพระหรรษทานให้พวกเราจะทำให้พวกเราเป็นดุจพระเยซูคริสต์ที่ถูกตรึงบนไม้กางเขน และโดยอาศัยการที่พวกเราเป็นหนึ่งเดียวกับการทรมานของพระองค์จะเป็นการแสดงให้พวกเราเห็นถึงชีวิตใหม่ ชีวิตใหม่นี้จะเป็นเสมือนชีวิตของพระเยซูคริสต์ซึ่งเป็นพระผู้ไถ่ของพวกเราที่ถูก “ดูหมิ่นและถูกปฏิเสธจากมนุษย์” (เทียบ อสย. 53: 3; กจ. 8: 30-35)  พระจิตเจ้าสามารถนำพวกเราให้มีความรักในดวงใจของเรา ในการอุทิศชีวิตของเราสำหรับโลกโดยไม่มีการออมชอมกับการหลอกลวงและยอมรับการฏิเสธของโลก  การออมชอบกับโลกเป็นสิ่งอันตาย บรรดาคริสตชนมักจะถูกล่อลวงเสมอให้ออมชอมกับโลกให้มีเจตนารมณ์เช่นเดียวกับโลก  การปฏิเสธการออมชอมแล้วเดินไปตามเส้นทางของพระเยซูคริสต์ คือชีวิตแห่งพระอาณาจักรสวรรค์ซึ่งเป็นความชื่นชมยินดีที่ยิ่งใหญ่และเป็นความสุขแท้จริงที่สุด  และในการเบียดเบียนนั้นพระเยซูคริสต์จะทรงประทับอยู่ด้วยเสมอซึ่งพระองค์จะคอยติดตามพวกเราไป การประทับอยู่ของพระเยซูคริสต์ผู้ทรงบรรเทาใจพวกเราและมอบพลังแห่งพระจิตซึ่งจะช่วยให้พวกเราสามารถสู้ทนต่อไป  ขอให้พวกเราจงอย่าได้หมดกำลังใจเมื่อชีวิตที่ยึดติดกับพระวรสารก่อให้เกิดการเบียดเบียน พระจิตเจ้าจะทรงทำนุบำรุงพวกเราในหนทางนี้