หนึ่งในผลร้ายที่ตามมาหลังสิ้นสุดสงคราม ก็คือจะมีเด็กจำนวนไม่น้อยที่ถูกทิ้งให้เป็นกำพร้า บางทีเราเห็นรูปภาพต่างๆของเด็กที่สิ้นหวังเหล่านี้ บางรูปอาจจะเห็นพวกเขาถูกโอบกอดโดยหมอของกองทัพ หรือบุคลากรของกาชาด แต่สายตาของพวกเขามีแต่ความว่างเปล่าและแสนเศร้า ผู้คนพยามช่วยเด็กๆเหล่านี้ให้มีอาหาร มีเสื้อผ้า และที่พักพิง แต่มีบางสิ่งที่เป็นที่ต้องการมากกว่ามากนัก มากกว่าความรักด้วย คือพวกเขาปรารถนาจะเป็นที่ต้องการของใครบางคน ต้องการมีครอบครัว ต้องการมีความรู้สึกเป็นบ้าน ซึ่งความช่วยเหลืออื่นๆไม่สามารถจัดหาสิ่งนี้ให้เขาได้ ความว่างเปล่า และ ความเศร้า สามารถเติมให้เต็มได้ด้วยสัมพันธภาพที่มีความหมาย และที่คงอยู่ตลอดไปเท่านั้น

มีเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในเมืองไทยนานมาแล้ว คือมีนักท่องเที่ยวสามีภรรยาชาวอเมริกันคู่หนึ่ง เดินทางมาท่องเที่ยวในเมืองไทยเป็นเวลาสามเดือน วันหนึ่งได้ไปเยี่ยมสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง พวกเขาเห็นเด็กๆน่ารักมากมาย รู้สึกทั้งรักทั้งสงสาร อีกทั้งเขาทั้งสองก็ไม่มีลูก จึงคิดจะรับเด็กจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเป็นบุตรบุญธรรม พวกเขาตั้งใจจะรับเลี้ยงสองคนเพื่อจะได้เป็นเพื่อนกัน ในสมัยก่อนนั้น การขอเด็กกำพร้าจากสถานเลี้ยงเด็กทำได้ไม่ยากนัก ไม่ต้องตรวจคุณสมบัติต่างๆมากมายเหมือนปัจจุบัน ทั้งคู่ได้แจ้งไปยังสถานเลี้ยงเด็กแห่งหนึ่ง แสดงเจตจำนงว่าจะรับเด็กสองคนไปเป็นบุตรบุญธรรม เมื่อเจ้าหน้าที่ผู้รับผิดชอบพิจารณาเห็นว่าทั้งคู่มีเจตนาที่ดี และมีหลักฐานที่น่าเชื่อถือว่ามีหลักประกันที่มั่นคง จึงอนุญาตให้สามีภรรยาคู่นั้นมารับเด็กสองคนไป เมื่อทั้งคู่ไปถึง เจ้าหน้าที่พาไปยังห้องหนึ่ง มีเด็กนั่งเป็นแถวเป็นแนวเต็มห้อง เด็กที่หน้าตาน่ารัก เจ้าหน้าที่ก็จะจัดให้นั่งแถวหน้าไล่เรียงกันไปตามลำดับ สามีภรรยาคู่นี้ทักทายเด็กๆด้วยหน้าตายิ้มแย้ม และหลังจากนั้นทั้งคู่ได้บอกเจ้าหน้าที่ว่าต้องการเด็กสองคนที่นั่งอยู่ด้านหลังสุด เจ้าหน้าที่ตกลง แต่ด้วยความสงสัยจึงถามว่า “ทำไมพวกคุณไม่เลือกเด็กหน้าตาน่ารักที่นั่งแถวหน้าๆล่ะครับ” ทั้งคู่ตอบว่า “เด็กที่น่ารักที่อยู่แถวหน้าๆนั้น เดี๋ยวก็มีคนมารับไปอุปถัมภ์ แต่เด็กที่อยู่ท้ายห้อง เขาอาจจะไม่ค่อยมีใครต้องการเขา เราจึงต้องการให้เขารู้สึกว่าเราต้องการให้เขามาเป็นส่วนในครอบครัวของเรา”

รากศัพท์คำว่ากำพร้า (orphan) หมายถึงการที่ไม่มีพ่อ(without a father) คำนี้นำมาใช้ในพระวรสารวันนี้อธิบายถึงบรรดาศิษย์ที่จะสูญเสียการประทับอยู่ของพระอาจารย์ที่รัก เพลโต(Plato นักปราชญ์กรีกโบราณ อยู่ในช่วงปี 427 – 347 ก่อนคริสตกาล) ได้เล่าว่าเมื่อโซเครตีสตาย (Socrates นักปราชญ์กรีกโบราณ อยู่ในช่วงปี 469 – 399 ก่อนคริสตกาล) บรรดาลูกศิษย์ของเขาคิดว่าจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายและสิ้นหวัง เหมือนลูกๆที่สูญเสียพ่อไป และพวกเขาไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป นี่คือสิ่งที่พระเยซูเจ้าทรงคิดไว้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับบรรดาศิษย์ภายหลังการสิ้นพระชนม์ ดังนั้นจึงตรัสไว้ว่า “เราจะไม่ทิ้งท่านทั้งหลายให้เป็นกำพร้า” นี่หมายความว่าจะไม่มี “ลูกกำพร้า” ในพระอาณาจักรของพระเจ้า

Margaret Fishback สาวน้อยผู้แสวงหาทิศทางเดินเมื่อชีวิตมาถึงทางแยก เธอได้ประพันธ์บทกวีที่งดงามบทหนึ่ง ใช้ชื่อว่า “รอยประทับ” หรือ “รอยเท้า” Footprints ซึ่งต่อมาแพร่หลายไปในที่ต่างๆ ในการ์ด ในปฏิทิน และโพสเตอร์ ให้คนเป็นล้านๆคนได้อ่านและรู้จักบทกวีนี้ ข้อความในบทกวีคือ :

“คืนหนึ่งฉันฝันไป ฝันว่ากำลังเดินที่ชายหาดกับองค์พระผู้เป็นเจ้า ผ่านท้องฟ้าที่เป็นภาพสะท้อนฉากต่างๆในชีวิตของฉัน แต่ละฉากๆฉันสังเกตเห็นรอยเท้าคู่ประทับบนผืนทราย หนึ่งเป็นของฉัน อีกหนึ่งเป็นของพระองค์ เมื่อถึงฉากสุดท้ายของชีวิตที่สะท้อนกลับมาให้ฉันเห็น คือเมื่อฉันหันกลับไปมองรอยเท้าบนผืนทราย ฉันสังเกตเห็นว่ามีหลายช่วงระหว่างทางเดินของชีวิต ที่มีแค่รอยเท้าเดียวบนผืนทราย และฉันก็สังเกตด้วยว่ามันมักจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ตกต่ำและเศร้าที่สุดในชีวิตของฉัน

สิ่งนี้รบกวนจิตใจฉันมาก ฉันจึงถามพระองค์เกี่ยวกับเรื่องนี้ “พระองค์เจ้าข้า พระองค์ได้ตรัสไว้ว่าเมื่อฉันตัดสินใจจะติดตามพระองค์ พระองค์จะร่วมเดินทางไปด้วยตลอดเส้นทาง แต่ฉันสังเกตว่าช่วงที่ฉันพบกับความยากลำบากที่สุดในชีวิต ทำไมมีแค่รอยเท้าเดียว ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาที่ฉันต้องการพระองค์มากที่สุด พระองค์ทรงละทิ้งฉันไปได้อย่างไร” องค์พระเจ้าตรัสว่า “เด็กน้อยที่เปี่ยมค่าของฉัน ฉันรักเจ้า และจะไม่มีวันละทิ้งเจ้าในช่วงเวลายุ่งยากและลำบากเดือดร้อน เมื่อใดก็ตาม ที่เจ้าเห็นรอยเท้าแค่ชุดเดียว มันหมายความว่าฉันได้กำลังแบกเจ้าไว้”

บางครั้ง เราอาจจะรู้สึกว่าเป็น “กำพร้า” “หงอยเหงา” และ “โดดเดี่ยว” ในพระวรสารของวันนี้ พระเยซูเจ้าทรงรับประกันว่าจะไม่ทรงปล่อยให้เราเผชิญหรือดิ้นรนตามลำพัง พระองค์ทรงสัญญาว่าจะประทับอยู่กับเราต่อไป โดยทางพระจิต ผู้ซึ่งจะเป็น

– พระผู้บรรเทา (consoler)

– พระผู้วอนขอแทน (intercessor)

– พระผู้คอยให้คำแนะนำ (counsellor)

– พระผู้คอยปกป้อง (protertor)

– พระผู้คอยสนับสนุน (supporter)

– พระผู้คอยปลอบโยน (conforter)

– พระผู้เป็นองค์ทนาย (advocate)

ในทุกๆช่วงชีวิตประจำวันที่ขึ้นๆลงๆของเรา

ข่าวดีที่บอกในที่นี้คือว่าในการเดินทางของชีวิตนี้ แม้ว่ามันจะไม่ง่าย แต่เราไม่ได้ถูกปล่อยให้เดินทางอย่างเดียวดาย