ชายชราที่ยึดมั่นในตนเองคนหนึ่งได้บอกกับเพื่อนๆของเขาหลังจากสงครามสิ้นสุดลงแล้วว่า “พระเจ้าทรงดีต่อฉันเป็นอย่างยิ่ง ฉันได้ภาวนาเป็นอย่างมากขอให้ลูกระเบิดทั้งหลายไปตกทางด้านอื่นของเมือง” หรืออีกตัวอย่างหนึ่ง ผู้หญิงคนหนึ่งโกรธมากเมื่อรู้ว่าญาติๆของเธอลืมเชิญเธอไปร่วมงานปิกนิกของครอบครัว แต่พอถึงเช้าวันนั้นจริงๆ พวกเขาก็นึกขึ้นมาได้ และเชิญเธอเดี๋ยวนั้นเลย เธอตอบว่า “สายไปแล้วที่จะมาเชิญตอนนี้ เพราะฉันได้ภาวนาตลอดเวลาให้ฝนตกลงมา” พระเยซูเจ้าได้ตรัสไว้ในพระวรสารของวันอาทิตย์นี้ว่า “จำเป็นต้องอธิษฐานภาวนาอยู่เสมอโดยไม่ท้อถอย”
.
ในการภาวนาที่มีแบบหลายหลากนั้น ที่เรานิยมทำกันมากที่สุด คือ คำภาวนาวอนขอ หรือ คำภาวนาแบบขอร้อง คือเราขอพระเจ้าประทานบางสิ่งให้กับบางคน เช่น เราสวดขอให้เพื่อนๆของเรามีงานดีๆทำ หรือขอพระประทานกำลังที่เข้มแข็งให้กับกับพ่อแม่ที่ชราภาพ หรือสวดให้ลูกๆหลานๆพบคู่ครองที่ดี ฯลฯ ถ้าเราแต่ละคนลองพิจารณาย้อนกลับไปว่าเราสวดอย่างไร อาจจะพบว่าการภาวนาของเราเป็นแบบคิดถึงแต่ตัวเอง และจุดหมายอยู่ในกรอบแค่ตัวเอง หรือความสุขของครอบครัว เพื่อนๆ และกลุ่มคณะของเรา พูดอีกนัยหนึ่ง ไม่ดีไปกว่าเด็กตัวน้อยๆที่แสวงหาแต่ความสบายเข้าตัว และต้องการให้ทุกๆคนทำตามใจของเขา สรุปว่า ในการภาวนาของเราแทนที่จะให้เป็นไปตามพระประสงค์ของพระเจ้า กลับเป็นไปในทำนองที่ว่า “พระเจ้าข้า ขอพระองค์ทรงทำตามใจข้าพเจ้าจะดีกว่า”
.
ในบทอ่านที่หนึ่ง เราเห็นภาพของโมเสสยกมือขึ้น (= การภาวนา) วอนขอพระเจ้าให้ชาวอิสราเอลมีชัยชนะเหนือชาวอามาเลข เนื่องจากเส้นทางการเดินทางของชาวอิสราเอลจากอียิปต์ไปสู่ดินแดนแห่งพระสัญญานั้น จะต้องผ่านเขตแดนของกลุ่มชนเจ้าของท้องถิ่นต่างๆมากมาย ชาวอามาเลขก็เป็นชนกลุ่มหนึ่งที่ไม่ยอมให้ชาวอิสราเอลเดินผ่านไปถึงดินแดนแห่งพระสัญญา ดังนั้น ดุจดังเช่นในครั้งก่อนที่โมเสสยกมือขึ้นเพื่อทำให้น้ำในทะเลแดงแยกออกเป็นทางเดินให้ชาวอิสราเอลก้าวข้ามไป (เทียบ อพย 14:16, 21, 26) และอีกครั้งที่ยกไม้เท้าตีก้อนหินให้มีน้ำไหลออกมาในถิ่นทุรกันดาร (เทียบ อพย 17:5-6) ครั้งนี้โมเสสก็ได้ยกมือขึ้นเพื่อภาวนา และอัศจรรย์ยิ่งนัก แขนที่ยกขึ้นของโมเสส ส่งผลให้ชาวอามาเลขพ่ายแพ้
.
เราต้องเข้าใจเรื่องการยกมือขึ้นของโมเสสในบริบทที่ว่า เป็นการกระทำของพระเจ้าเพื่อปลดปล่อยชาวอิสราเอลให้เป็นอิสระ พวกเขาเคยเป็นทาสและได้รับความอยุติธรรมอย่างมาก ดังนั้น พระเจ้าได้ทรงเดินพร้อมกับพวกเขาไปสู่อิสรภาพ มากกว่านั้นด้วยความร่วมมือของอาโรนและเฮอร์ ที่ช่วยประคองมือของโมเสสไว้คนละข้าง ผนวกกับพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์ของพระเจ้า ทำให้เหมือนมีกำลังอาวุธครบครันให้ชาวอิสราเอลสู้รบต่อต้านชาวอามาเลข จนได้รับชัยชนะในที่สุด
.
ในขณะที่บทอ่านแรกพูดในมิติของการภาวนาที่เป็นแบบกลุ่มคณะ ในพระวรสารเล่าเรื่อง “ผู้พิพากษาอธรรม” ผู้ที่ในที่สุดก็ได้ให้ความยุติธรรมแก่หญิงม่าย เพียงเพราะว่าเธอรบเร้าอยู่ตลอดเวลา การเป็นหญิงม่าย หมายถึงเป็นผู้ที่พระเจ้าทรงรักมากเป็นพิเศษ เราจะพบในพระคัมภีร์ว่าพระเจ้าทรงเอาพระทัยใส่ต่อพวกที่กำพร้า หญิงม่าย และคนต่างด้าว คำถามในตอนสุดท้ายของพระวรสารวันนี้ พระเยซูเจ้าตรัสว่า “จงฟังผู้พิพากษาอธรรมคนนั้นพูดสิ (= ฉันจะให้นางได้รับความยุติธรรมเสียที) แล้วพระเจ้าจะไม่ประทานความยุติธรรมแก่ผู้เลือกสรรที่ร้องหาพระองค์ทั้งวันทั้งคืนดอกหรือ”
.
เราได้ยกมือขึ้นภาวนาต่อพระเจ้า เพื่อขอให้ทรงโปรดปรานเรา หรือเพื่อสรรเสริญพระองค์ หรือเพื่อยอมจำนนต่อพระประสงค์ของพระองค์ การภาวนาที่แท้จริงเรียกร้องให้เรายกมือขึ้น ขอบพระคุณพระเจ้าผู้ทรงรู้ว่าอะไรจำเป็นต่อเราก่อนที่จะวอนขอเสียอีก โดยแท้จริงแล้ว มากกว่าการที่โมเสสยกมือขึ้นภาวนา เรามีพระอาจารย์เจ้าผู้ทรงกางพระหัตถ์ภาวนาไม่เฉพาะขณะที่ทรงพระชนม์อยู่เท่านั้น แต่ในขณะที่ทรงยอมถูกแขวนไว้บนไม้กางเขนของพระองค์ด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้ เราจะไม่ล้มเหลว ถ้าเรายกมือขึ้นภาวนาด้วยการยอมจำนนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความไว้วางใจในพระองค์