ให้เรามาเล่นเรื่องสมมุติกัน สมมุติว่าเราได้เข้าไปอยู่ในยานที่พาเราย้อนกลับไปในอดีตตรงกับปี ค.ศ.1776 ให้บังเอิญตรงที่ว่าเราได้ถือหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าของปัจจุบันติดมือไปด้วย ลองเดากันสิครับว่า ถ้าคนในสมัยนั้นได้ลองพยายามอ่านหนังสือพิมพ์ของยุคสมัยเรา พวกเขาจะเข้าใจมากน้อยแค่ไหน บรรดาผู้สันทัดกรณีส่วนมากเห็นว่าพวกเขาอาจจะไม่สามารถทำความเข้าใจได้ เปรียบเสมือนกำลังอ่านภาษาต่างประเทศ จะขอยกบางคำที่ผู้คนในสมัยปี ค.ศ.1776 จะไม่เข้าใจเลย เช่นคำว่า รถยนต์ เครื่องบิน นักบินอวกาศ ทางด่วน ซูเปอร์มาร์เก็ต เครื่องทำความเย็น ตลาดหุ้น ไม้เบสบอล แผ่นกระดานโต้คลื่น วิทยุ โทรทัศน์ ยานอวกาศ การไปเดินบนดวงจันทร์ หัวรบนิวเคลียร์ ขีปนาวุธวิสัยใกล้-ไกล ฯลฯ

ถ้าคนในอดีตที่อยู่ในปีที่เราย้อนกลับไปนี้มาถามเราว่า “โทรทัศน์” คืออะไร แล้วเราตอบว่าเป็นเครื่องที่ทำให้เรามองเห็นสิ่งต่างๆ หรือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในที่ไกลโพ้น เช่นในประเทศจีน

ถ้าคนสมัยนั้นถามว่า “อะไรคือขีปนาวุธหัวนิวเคลียร์พิสัยไกล” แล้วเราตอบว่ามันคือหัวกระสุนไฟขนาดใหญ่ของอเมริกาที่สามารถยิงไปทำลายเมืองใดๆก็ได้ที่อยู่ในรัสเซีย

ถ้าพวกเขาถามอีกว่า “การเดินบนดวงจันทร์” คืออะไร แล้วเราตอบว่ามีบางคนจากโลกเรานั่งยานอวกาศไปถึงดวงจันทร์ และได้ลงไปเดินบนผิวของดวงจันทร์

คุณคิดว่าผู้คนเหล่านั้นจะพูดกับคุณว่าอย่างไร คือถ้าพวกเขายังสติดีอยู่ จะพูดว่าคุณเป็นบ้าเสียสติไปแล้วแน่ๆ เพราะพวกเขาคงคิดไม่ออกหรอกว่า คุณจะเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงๆ ในเมืองจีนในขณะนี้ได้อย่างไร ถ้าคุณกำลังนั่งเล่นอยู่ในบ้านของคุณ และหัวรบนิวเคลียร์ต่อให้เป็นหัวกระสุนใหญ่แค่ไหน ก็ไม่มีทางบินผ่านเมืองต่างๆไปถึงกรุงมอสโกได้ และก็ไม่มีใครจะบินได้อย่างนกไปถึงพระจันทร์ แล้วออกไปเดินรอบๆ แล้วกลับมายังโลกอีก

จุดมุ่งหมายที่เราเล่นเรื่องสมมุตินี้ก็คือ อยากจะบอกว่า มนุษย์ในศตวรรษหนึ่งคิดว่ามันไม่มีเหตุผลและเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ในขณะที่คนที่อยู่ในศตวรรษอื่นเห็นว่า มันเป็นเรื่องจริง และเป็นที่รู้ของคนทั่วไป

ประเด็นคือ อยากจะบอกว่าสิ่งที่คนในศตวรรษก่อนไม่เคยคิดฝันเลย แต่คนที่อยู่ในศตวรรษอื่นถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ

จึงมาถึงบทสอนว่า ถ้าเราจัดการกับชีวิตของเราด้วยทัศนคติว่ามีบางสิ่งที่เป็นไปได้ เราก็อาจจะบรรลุผลสำเร็จได้ ในทางกลับกัน ถ้าเราคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ เราก็อาจจะล้มเหลวกับสิ่งนั้น เพราะว่าคนในศตวรรษหนึ่งๆ จะไม่อาจตัดสินได้ว่า อะไรเป็นไปได้ หรือเป็นไปไม่ได้ ในอีกศตวรรษอื่นๆ

คราวนี้มาเล่นสมมุติแบบใหม่ สมมุติว่ามีบางคนมาจากอนาคต เช่นคนที่อยู่ในปี ค.ศ.3000 ย้อนกลับมาอยู่ในโลกสมัยของเรา และให้เขานำหนังสือพิมพ์ในยุคเขาติดมือมาด้วย สมมุติเราเปิดอ่านแล้วเข้าใจว่า ไม่มีรายงานข่าวเรื่องการใช้ความรุนแรง เรื่องความยากจน เรื่องสงครามระหว่างชาติต่างๆ สมมุติว่าเนื้อหาข่าวเต็มไปด้วยเรื่องของความรัก ความรุ่งเรือง สันติภาพ และมิตรภาพ เราอ่านแล้วจะพูดว่าอย่างไร ถ้าเราสติยังดีอยู่จะพูดว่าโลกแบบนี้เป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่โลกจริง ข้อความที่บรรจุอยู่นั้นเป็นเพียงโฆษณาชวนเชื่อมาหลอกลวงคนสมัยเรา

ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น เพราะใครก็ตามในปัจจุบันนี้ถ้ายังมีสติสัมปชัญญะดีอยู่ จะรู้ว่า มีความรุนแรง มีการเป็นศัตรูอยู่ทั่วไป จะมีคนที่รวยมาก และจนมาก และชาติต่างๆก็จะใช้ความรุนแรง และการทำสงคราม

จึงเป็นอีกบทสรุปที่สำคัญตรงนี้ว่า ถ้าเราจัดการกับชีวิตด้วยทัศนคติที่ว่าสันติสุขบนโลกนี้เป็นสิ่งที่เป็นไปได้ เราอาจจะบรรลุผลสำเร็จได้ แต่ถ้าเราเอาแต่คิดว่า คนเราขาดน้ำใจไมตรีต่อกัน ไม่สนใจกัน และเห็นแก่ตัว เราอาจจะจะล้มเหลวที่จะทำให้เกิดสังคมที่เอาใจใส่ดูแลกัน และไม่คิดถึงตนเอง ถ้าเรามีทัศนคติที่ว่าชาติต่างๆ ชอบใช้ความรุนแรงและสงคราม เราก็อาจจะล้มเหลวที่จะทำให้โลกมีสันติภาพ

ดังนั้น เราควรคิดใหม่ มีทัศนคติใหม่ และทำใหม่ในแบบที่ว่า สันติภาพบนโลกเป็นไปได้ ผู้คนรักใคร่ปรองดองกันเป็นไปได้ ความกลมเกลียวกันในชาติต่างๆเป็นไปได้

และเหตุผลสำคัญที่สิ่งต่างๆเหล่านี้เป็นไปได้ ก็เพราะว่าพระเยซูเจ้าได้เสด็จมาอยู่ท่ามกลางเรา และทรงสอนว่าเราควรดำรงชีวิตอย่างไร ทรงสอนว่าสิ่งต่างๆเหล่านี้เกิดขึ้นได้ ทรงยอมรับความตายเพื่อทำให้สิ่งเหล่านี้เป็นไปได้ และทรงกลับคืนพระชนมชีพเพื่อให้สิ่งเหล่านี้เป็นจริงขึ้นมา

นี่คือสิ่งที่พระเยซูเจ้าทรงสอนเราในพระวรสารของอาทิตย์นี้ว่า “ถ้าเรามีความเชื่อเท่าเมล็ดมัสตาร์ด และพูดกับต้นหม่อนต้นนี้ว่า ‘จงถอนรากแล้วไปขึ้นอยู่ในทะเลเถิด’ ต้นหม่อนต้นนั้นก็จะเชื่อฟังท่าน” นั่นก็คือ โดยผ่านทางความเชื่อนั้น อำนาจของพระเจ้าก็จะอยู่ที่การดำเนินการของเรา ผลก็คือ ไม่มีสิ่งใดที่เป็นไปไม่ได้อีกต่อไป ไม่แม้แต่โลกที่จะไม่มีสงครามอีก ไม่มีความยากจนอีก ไม่มีความเกลียดชังอีก จงจำไว้ว่าสิ่งที่คนในศตวรรษหนึ่งพิจารณาว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่คนในศตวรรษอื่นเห็นว่ามันเป็นเรื่องพื้นๆ ที่รับรู้กันทั่วไป มันขึ้นอยู่กับคติและความเชื่อ มันขึ้นอยู่กับความเชื่อของเราต่อพระวาจาที่พระเยซูเจ้าได้ตรัสไว้ว่า “ถ้าท่านมีความเชื่อเท่าเมล็ดมัสตาร์ด และพูดกับต้นหม่อนต้นนี้ว่า ‘จงถอนรากแล้วไปขึ้นอยู่ในทะเลเถิด’ ต้นหม่อนต้นนั้นก็จะเชื่อฟังท่าน”