วิถีทางของพระเจ้าช่างลึกลับและน่าพิศวง เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1909 คุณพ่อฟรังซิส เคลเลอร์ ได้เดินทางที่ยาวไกลไปยังหมู่บ้านแห่งหนึ่งในถิ่นทุรกันดารของเมืองไวโอมิ่ง สหรัฐอเมริกา ก่อนเดินทางไปเยี่ยมท่านได้ส่งจดหมายไปให้บรรดาคริสตชนที่นั่นรู้ล่วงหน้า ว่าจะมีบูชามิสซาในวันอาทิตย์ที่จะมาถึง ผู้คนที่อยู่ที่นั่นมีความยินดีมาก และส่งข่าวต่อๆกันไป ดังนั้น จึงมีคนมากพอควรมาร่วมส่วนในบูชามิสซาของวันอาทิตย์ที่กำหนดนั้น ที่พวกเขายินดีเพราะถือเป็นเหตุการณ์พิเศษ เนื่องจากการขาดแคลนพระสงฆ์ทำให้ไม่ค่อยมีการถวายมิสซาที่นั่น หลังมิสซามีการกินอาหารด้วยกันโดยทุกคนต่างเตรียมมาแบ่งปันกัน คุณพ่อเคลเลอร์ได้รับเชิญให้รับประทานอาหารกับพวกเขา และท่านก็มีความยินดีและเต็มใจเช่นนั้น หลังรับประทานอาหารแล้วสัตบุรุษคนหนึ่งพูดว่า “คุณพ่อครับ กว่ารถไฟที่คุณพ่อจะนั่งกลับไปมาถึง ยังมีเวลาพอควร ผมจะขอนำพ่อไปดูรอบๆสถานที่นี้” คุณพ่อก็เห็นด้วย

ในขณะที่พวกเขาผ่านไปที่บ้านหลังหนึ่ง หญิงเจ้าของบ้านออกมาเห็น และก็จำได้ทันทีว่าท่านเป็นพระสงฆ์จากเสื้อที่ท่านใส่ เธอรีบเข้ามาหาท่านและขอให้เข้าไปในบ้านเพื่อสวดภาวนาให้น้องชายของเธอซึ่งป่วยหนักมาก เมื่อคุณพ่อเห็นสภาพของคนป่วย จึงได้ทำการโปรดศีลเจิมคนไข้ให้ด้วย เพราะคุณพ่อมีกระเป๋าส่งศีลติดตัวมาด้วย หลังจากเจิมน้ำมันและภาวนาให้แล้ว คนไข้แลดูมีความสุขมากและส่งสายตาแสดงถึงความขอบคุณ จากนั้นเขาก็สิ้นใจด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า พี่สาวของเขาพูดว่า “คุณพ่อคะ ดิฉันไม่ทราบว่าพ่อมาถวายมิสซาเมื่อเช้านี้ มิฉะนั้นดิฉันจะพาน้องชายไปอย่างแน่นอน อยากให้คุณพ่อทราบว่า น้องของดิฉันสวดอยู่ทุกๆวันขอให้เขาได้พบพระสงฆ์ก่อนตาย ที่จริง เมื่อเช้านี้ อาการเขาเข้าขั้นวิกฤตแล้ว เราสวดขอให้พระรับเขาไปอยู่ในอ้อมพระหัตถ์ของพระองค์แล้ว และน่าอัศจรรย์ยิ่งนักที่พระได้ทรงทำให้ความปรารถนาของเขาเป็นผล โดยนำคุณพ่อมาที่นี่ก่อนที่เขาจะสิ้นลม ขอขอบคุณคุณพ่ออย่างจริงใจนะคะ”

มีเรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าที่บรรดาพระสงฆ์ได้พบประสบมา นี่เป็นเหมือนคำมั่นสัญญาที่พระเยซูเจ้าได้ตรัสไว้ว่า “จงขอเถิด แล้วท่านจะได้รับ จงแสวงหาเถิด แล้วท่านจะพบ จงเคาะประตูเถิด แล้วเขาจะเปิดประตูรับท่าน เพราะคนที่ขอย่อมได้รับ คนที่แสวงหาย่อมพบ คนที่เคาะประตูย่อมมีผู้เปิดประตูให้ ท่านที่เป็นพ่อ ถ้าลูกขอปลา จะให้งูแทนปลาหรือ ถ้าลูกขอไข่ จะให้แมงป่องหรือ แม้แต่ท่านทั้งหลายที่เป็นคนชั่วยังรู้จักให้ของดีๆแก่ลูก แล้วพระบิดาผู้สถิตในสวรรค์จะไม่ประทานพระจิตเจ้าแก่ผู้ที่ทูลขอพระองค์มากกว่านั้นหรือ” พูดง่ายๆ คือ ทุกๆคำภาวนาจะได้รับการสดับฟัง และทุกๆคำภาวนาจะได้รับคำตอบในเวลาที่เหมาะสม และในพระญาณสอดส่องขององค์พระผู้เป็นเจ้า

มีสองสิ่งที่จำเป็นสำหรับการภาวนาที่มีประสิทธิผล คือความเพียรพยายาม (perseverance) และความไว้วางใจ (trust) แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าพระเจ้าทรงเป็นนายที่เข้มงวดและพระทัยแข็ง ในทางกลับกัน ทรงเป็นพระบิดาผู้พระทัยดี ทรงสนพระทัยให้เกิดแต่สิ่งที่ดีที่สุดแก่จิตใจของชาวเรา นักประพันธ์ผู้หนึ่งเขียนไว้ว่า “พระเจ้าอาจจะทรงรีรอบ้าง แต่ก็ทรงให้ทันเวลาเสมอ” ซึ่งกล่าวอีกนัยหนึ่งคือ พระเจ้าจะทรงทำให้เราได้รับพระพร ไม่เพียงแต่เท่าที่เราวอนขอเท่านั้น แต่ตามที่เราต้องการอย่างแท้จริงอีกด้วย

มีเรื่องเล่าว่า เด็กชายเล็กๆคนหนึ่งอยากพบกับพระเจ้า เขารู้ว่าต้องเดินทางไกลกว่าจะถึงที่พักอาศัยของพระองค์ เขาจึงจัดเตรียมกระเป๋า และใส่อาหาร ขนมกับเครื่องดื่มเตรียมเผื่อไปด้วย แล้วจึงเริ่มออกเดินทาง แต่พอเขาเดินห่างจากบ้านไปได้ไม่ไกล ก็พบชายชราคนหนึ่ง กำลังนั่งอยู่ในสวนใกล้ๆบ่อน้ำ และเหม่อมองดูนกต่างๆ เด็กน้อยไปนั่งลงข้างๆเขา และเปิดกระเป๋า ในขณะที่เขากำลังจะดื่มน้ำกระป๋องที่เตรียมมา เขาสังเกตเห็นชายชราท่าทางหิวโหย เขาจึงแบ่งขนมให้ชายคนนั้น ชายคนนั้นรับไว้แล้วยิ้มให้เด็กน้อย รอยยิ้มนั้นประทับใจเด็กชายมากจนเขาอยากเห็นอีก ดังนั้นเขาจึงแบ่งเครื่องดื่มไปให้ชายคนนั้นด้วย เขาก็ยิ้มกลับมาอีก เด็กน้อยดีใจมาก สรุปว่าทั้งคู่นั่งอยู่ด้วยกันตลอดบ่ายนั้น กินอาหาร ขนม และดื่มน้ำกระป๋องด้วยกัน และยิ้มให้กันโดยไม่ได้พูดคุยกันสักคำ

ใกล้มืดแล้ว เด็กน้อยรู้สึกเหนื่อยมากแล้ว จึงลุกขึ้นเตรียมตัวกลับบ้าน แต่เดินไปได้นิดเดียว เขาหันกลับมา แล้ววิ่งเข้าไปกอดลาคุณลุงคนนั้น ลุงนั้นยิ้มกว้างที่สุดให้กับเขา ต่อมาเด็กกลับถึงบ้าน แม่ของเขาแปลกใจมากที่เห็นใบหน้าของลูกเต็มเปี่ยมไปด้วยความยินดี จึงถามว่า “วันนี้ ลูกไปทำอะไรมาจึงดูมีความสุขมากเช่นนี้” เด็กตอบว่า “ผมได้ไปกินข้าวเที่ยงกับพระเจ้ามา” และก่อนที่แม่เขาจะพูดอะไร เขารีบเสริมว่า “แม่รู้ไหมครับ พระองค์มีรอยยิ้มที่สวยงามมากที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา”

ในขณะที่ชายชราคนนั้นก็กลับบ้านไปด้วยความยิ้มแย้มแจ่มใส ลูกชายของเขามองเห็นความสุขบนใบหน้าของผู้เป็นพ่ออย่างชัดเจน จึงถามว่า “พ่อครับ วันนี้ไปทำอะไรมาจึงดูมีความสุขมากมายเช่นนี้” เขาตอบว่า “พ่อไปกินอาหารในสวนกับพระเจ้า” และก่อนที่ลูกชายจะถามต่อ เขาเสริมว่า “ลูกรู้ไหม พระองค์ทรงเป็นหนุ่มน้อยมากกว่าที่พ่อคาดคิดไว้”

เรื่องนี้สอนเราว่าบางครั้งเราประเมินคุณค่าสิ่งพวกนี้ต่ำเกินไป เช่น พลังของการสัมผัส รอยยิ้ม คำพูดที่ไพเราะ การตั้งใจรับฟัง การชมเชยด้วยจริงใจ หรือการเอาใจใส่ในเรื่องเล็กๆน้อยๆ สิ่งเหล่านี้อาจจะทำให้วันๆนั้นเป็นวันที่พิเศษของคนๆหนึ่ง หรืออาจจะเปลี่ยนมุมมองชีวิตของคนได้ หรือแม้แต่อาจจะทำให้เขารู้สึกว่าได้สัมผัส หรือ ได้พบกับพระเจ้าเลยทีเดียว