อรุณสวัสดิ์ลูก ๆ และ พี่น้องชายหญิงที่รักทั้งหลาย

        พระวรสารในจารีตพิธีกรรมของวันอาทิตย์นี้เล่าเรื่องการทวีขนมปังห้าก้อนกับปลาสองตัวซึ่งพระเยซูคริสต์นำเอาไปเลี้ยงประชาชนจำนวนประมาณ 5 พันคน (ด้วยความจริง 2 หมื่นกว่าคน แต่นับผู้ชายได้ 5 พันคน) ได้ติดตามมาฟังพระองค์ (เทียบ ยน. 6: 1-15) นี่เป็นเรื่องน่าสนใจที่เครื่องหมายอัศจรรย์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร พระเยซูคริสต์ไม่ได้สร้างขนมปังและปลาจากสิ่งใด เปล่าเลย ตรงกันข้ามพระองค์ทรงทำอัศจรรย์จากสิ่งที่ศิษย์นำมามอบให้กับพระองค์ ศิษย์คนหนึ่งกล่าวว่า “ที่นี่มีเด็กชายคนหนึ่งมีขนมปังห้าก้อนกับปลาสองตัว แต่จะไปพออย่างไรกับผู้คนจำนวนมากขนาดนี้?” (ข้อ 9) อาหารเพียงน้อยนิด ไม่มีความหมาย ทว่านี่เพียงพอสำหรับพระเยซูคริสต์

        ขอให้พวกเราคิดว่าพวกเราเป็นเด็กชายคนนั้น ศิษย์ขอให้เด็กคนนั้นแบ่งปันกับทุกคนทุกสิ่งที่เขามี ดูเหมือนจะเป็นข้อเสนอที่ค่อนข้างไร้เหตุผล หรือว่าไม่เข้าท่าเข้าทางคือไม่ถูกต้อง ทำไมจึงไปบอกเด็กชายคนนั้นให้มอบทุกสิ่งที่เขานำมาจากบ้าน และมีสิทธิ์ที่จะเก็บไว้กินเอง? เหตุใดจึงจะต้องนำของกินไปจากบุคคลที่ไม่พอจะเอาไปเลี้ยงทุกคน?  หากจะพูดกันตามประสามนุษย์แล้วนี่เป็นตรรกะที่ใช้ไม่ได้ ทว่าไม่ใช่สำหรับพระเจ้า ตรงกันข้ามต้องขอบคุณของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ นั้นที่มอบให้ด้วยใจกว้างจนทำให้พระเยซูคริสต์สามารถที่จะเลี้ยงทุกคนได้ นี่เป็นบทเรียนที่ยิ่งใหญ่สำหรับพวกเรา  เรื่องราวบอกพวกเราว่าพระเยซูคริสต์สามารถทำให้ทุกสิ่งเกิดประโยชน์มากมายจากสิ่งเล็กน้อยที่พวกเรามอบให้กับพระองค์ คงจะเป็นการดีหากพวกเราจะถามตัวพวกเราเองทุกวันว่า “วันนี้ฉันนำสิ่งใดไปมอบให้พระเยซูคริสต์บ้าง?” พระองค์สามารถทำอะไรได้มากมายจากคำภาวนาของพวกเรา จากพฤติกรรมแห่งความรักเมตตาที่พวกเรามีต่อผู้อื่น แม้แต่ความทุกข์ที่พวกเรามอบไว้ในพระเมตตาของพระองค์ สิ่งเล็กน้อยที่พวกเรามอบให้กับพระเยซูคริสต์พระองค์สามารถนำเอาไปทำอัศจรรย์ได้ นี่คือวิธีที่พระเจ้าทรงมีพระประสงค์ที่จะกระทำ พระองค์กระทำสิ่งยิ่งใหญ่โดยเริ่มจากสิ่งเล็กๆ สิ่งที่พวกเรามอบให้กับพระองค์โดยอิสระเสรี

        ขอให้สังเกตผู้ยิ่งใหญ่ในพระคัมภีร์ – ตั้งแต่อับราฮัมถึงมารีย์จนถึงเด็กชายในพระวรสารของวันนี้ล้วนแสดงให้เห็นถึงตรรกะแห่งสิ่งเล็กน้อยและการให้  ตรรกะแห่งการให้แตกต่างกับการให้ของพวกเรา พวกเราพยายามสะสมและเพิ่มสิ่งที่พวกเรามี แต่พระเยซูคริสต์ขอให้พวกเรามอบสิ่งที่พวกเรามีเพื่อให้สิ่งที่พวกเรามีเหลือน้อยลง พวกเราอยากที่จะเพิ่มขึ้น พระเยซูคริสต์ชอบที่จะให้พวกเรารู้จักคำว่าลดลงบ้าง มอบบางสิ่งบางอย่างให้กับผู้อื่น พวกเราอยากมีเพิ่มขึ้นสำหรับตัวพวกเราเอง แต่พระเยซูคริสต์จะชื่นชอบเมื่อพวกเราแบ่งปันให้กับผู้อื่น น่าสนใจว่าเรื่องการทวีขนมปังในพระวรสาร คำกิริยา “ทวี” ไม่ปรากฏ ตรงกันข้ามคำกิริยาที่ใช้กลับตรงกันข้าม “หักออก แบ่งออก” “ให้” “แจกจ่าย” (เทียบ ข้อ 11; มธ. 14: 19; มก: 6: 41; ลำ. 9: 16) แต่ไม่มีการใช้คำว่า “ทวี” พระเยซูคริสต์ตรัสว่าอัศจรรย์ที่แท้จริงไม่ใช่อยู่ที่การทวีที่ก่อให้เกิดความหลงใหล เหลิงตัวเองและอำนาจ แต่เป็นการแบ่งปันที่เพิ่มความรักและปล่อยให้พระเจ้าทำอัศจรรย์ ขอให้พวกเราแบ่งปันกันมากขึ้นด้วยวิธีที่พระเยซูคริสต์ทรงสอนพวกเรา

        แม้กระทั่งทุกวันนี้การมีสิ่งของวัตถุปัจจัยเพิ่มขึ้นมากมายก็ไม่อาจแก้ปัญหาได้หากปราศจากซึ่งการแบ่งปันกันและกัน โศกนาฏกรรมของการอดอยากที่เกิดขึ้นมีผลกระทบมากต่อเด็ก ๆ เป็นพิเศษ มีการคำนวณกันอย่างเป็นทางการว่าทุกวันทั่วโลกจะมีเด็กราว 7 พันคนอายุต่ำกว่า 5 ขวบที่ตายไปเพราะขาดอาหารเพราะพวกเขาไม่มีสิ่งจำเป็นสำหรับเลี้ยงชีพ เมื่อเผชิญกับการเป็นที่สะดุดเช่นนี้พระเยซูคริสต์จึงเชื้อเชิญพวกเราเช่นกัน เพราะสถานกาณ์คล้ายคลึงกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับเด็กในพระวรสาร เขาไม่มีชื่อที่พวกเราอาจคิดว่าเป็นตัวพวกเราเอง “จงกล้าหาญ จงให้สิ่งที่พวกลูกท่านมี ความเฉลียวฉลาดของพวกลูก สิ่งของต่าง ๆ ที่พวกลูกมี จงพร้อมที่จะมอบให้กับพระเยซูคริสต์และแก่บรรดาพี่น้องชายหญิงของพวกลูก จงอย่ากลัว พวกลูกจะไม่สูญเสียเปล่า ๆ เพราะพวกลูกรู้จักแบ่งปัน พระเจ้าจะทรงทำอัศจรรย์ให้สิ่งต่าง ๆ เพิ่มมากขึ้น จงขจัดความคิดแบบปลอม ๆ หลอกตนเองที่ตนเองรู้สึกว่าตนเองไม่มีความเพียงพอ ต้องขจัดความคิดนี้ออกไป ขอให้มีความมั่นใจในตนเอง วางใจในพระเจ้า จงมีความเชื่อในความรัก เชื่อในอำนาจแห่งการรับใช้ เชื่อในพลังแห่งการให้แบบเปล่า ๆ”

        ขอให้พระแม่มารีย์พรหมจารีผู้กล่าวว่า “ด้วยความเต็มใจ พระเจ้าข้า” ในข้อเสนอของพระเจ้าได้โปรดเปิดหัวใจพวกเราให้กว้างกับการเชิญของพระเยซูคริสต์ และให้กับความต้องการของผู้อื่นด้วยเทอญ