ในห้องเรียนห้องหนึ่ง อาจารย์ถามลูกศิษย์ว่า “ทำไมเวลาคนโกรธกันแล้วต้องตะคอกใส่กันด้วย” ห้องเรียนเงียบไปหลายวินาที ก่อนที่นักเรียนคนหนึ่งจะตอบว่า “เพราะเราโมโห เราก็เลยต้องเสียงดังครับ” “แต่ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ ในเมื่ออีกคนก็อยู่ใกล้กันแค่นี้ คุยธรรมดาก็ได้ยินแล้วนี่ ทำไมคนเราถึงต้องขึ้นเสียงกันด้วย” นักเรียนผลัดกันตอบคำถาม แต่ไม่มีใครให้คำตอบที่อาจารย์พอใจ อาจารย์จึงเฉลยว่า “เวลาคนสองคนโกรธกัน หัวใจสองดวงก็จะห่างกันมากขึ้น เขาเลยต้องตะโกนเพื่อไปให้ถึงหัวใจของอีกฝ่าย” ห้องเรียนเงียบสงัด ก่อนที่อาจารย์จะเสริมว่า “เวลาคนสองคนรักกัน สังเกตสิว่าเขาจะไม่ตะโกน แต่จะคุยกันด้วยเสียงอ่อนโยน เพราะอะไร? ก็เพราะว่าหัวใจของทั้งสองคนอยู่ใกล้กันไง แล้วพอคนสองคนรักกันยิ่งกว่าเดิม เสียงพูดนั้นจะแผ่วเบาจนกลายเป็นเสียงกระซิบ และสุดท้ายเขาก็ไม่จำเป็นต้องกระซิบด้วยซ้ำ แค่มองตาก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว ดังนั้น คราวหน้าถ้าเธอตะคอกใส่คนที่เธอรัก จงจำไว้ว่าเธอได้สร้างระยะห่างให้หัวใจของเธอกับเขาแล้ว”

พระวรสารที่นิพนธ์โดยนักบุญมัทธิวต้องถือว่าเป็น “พระวรสารของพระศาสนจักร” (The gospel of the Church) มากกว่าผู้นิพนธ์พระวรสารท่านอื่นๆ ท่านได้พูดถึงเรื่องพระศาสนจักรมากกว่าใครๆ พระศาสนจักรที่หมายถึงกลุ่มประชาคมที่อยู่ร่วมกันเพื่อมุ่งไปสู่ความศักดิ์สิทธิ์หรือการเป็นนักบุญ ดังนั้น พระศาสนจักรจึงมีกรอบที่ควรปฏิบัติ โดยเฉพาะเมื่อมีการทำผิดต่อกัน กรอบปฏิบัตินั้นคือ การตักเตือนกันด้วยความรักฉันพี่น้อง

เริ่มต้นจากการที่ตักเตือนเป็นการลำพังเสียก่อน ทำโดยให้เกียรติต่อกัน เพื่อไม่ให้เกิดความอับอาย วิธีนี้ดีที่สุด ถ้าเขาเชื่อฟังก็จะได้พี่น้องนั้นกลับมา นักบุญมัทธิวชอบเล่าเรื่องพระเยซูเจ้าทรงไปตามหาแกะที่พลัดหายไป ให้กลับมาเข้าฝูงดังเดิม แต่ถ้าเขาไม่เชื่อฟัง ก็ให้พาพยานคนหนึ่งหรือสองคนไปด้วย เพราะเขาอาจจะคิดว่าเขาทำถูกต้องแล้ว เราก็คิดว่าเราถูกต้องแล้ว ดังนั้น ควรมีพยานที่ยืนยันเข้าข้างความถูกต้องที่แท้จริง ทำดังนี้อาจจะได้พี่น้องกลับมา แต่ถ้าเขาไม่ยอมก็ถึงขั้นตอนของหมู่คณะ และการขับออกจากหมู่คณะเป็นขั้นตอนสุดท้ายที่สุด ซึ่งในใจลึกๆแล้ว ในใจที่มีความรักต่อกันฉันพี่น้องอย่างยิ่งแล้ว ไม่มีใครอยากใช้มาตรการขั้นนี้แน่ๆ เพราะไม่ใช่วิธีที่จะเอาชนะใจพี่น้องคนนั้นได้

แต่เรื่องนี้ไม่ง่ายนัก การจะต้องไปพูดกับคนที่ทำผิดต่อเราไม่ใช่เรื่องกล้วยๆ มันมีเรื่องของ อารมณ์ ความรู้สึก อคติ ฯลฯ มาเกี่ยวข้องอีกมากมาย มันสู้ไปพูดให้คนอื่นฟังไม่ได้หรอก มันง่ายกว่ากัน จะใส่สีตีไข่อะไรลงไปก็มันขึ้นอีกต่างหาก อีกทั้งคนฟังก็ดูเหมือนชอบฟัง อยากฟังอยากรู้เรื่อง ให้ความร่วมมือ อยาก(สอด)รู้(สอด)เห็น ให้เรื่องมันขยายใหญ่มากขึ้น ให้มันละเอียดมากขึ้น จะได้นำไปเล่าต่อ ช่วยๆกันเล่าหลายๆคน สนุกสนานเพลิดเพลินเจริญใจ แทนที่จะทำตามจิตตารมณ์และขั้นตอนที่พระวรสารของวันนี้แนะนำ กลับทำผิดจิตตารมณ์ของการตักเตือนกันด้วยความรัก รวมทั้งวิธีการก็ผิดด้วย คือแทนที่จะไปพูดกับคนที่ทำผิดต่อเราเป็นการส่วนตัว ก็ไปพูดกับคนอื่นๆ โดยลืมคิดไปว่า ถ้ามีใครมาพูดว่าลับหลังหรือให้ร้ายต่อเราลับหลัง เราจะรู้สึกอย่างไร และแทนที่จะพาพยานไปคนหรือสองคนเพื่อพูดความจริงด้วยความรัก กลับไปพูดกับคนมากมาย และชักชวนกันมากกว่าสองหรือสามคนให้แพร่กระจายข่าวไปเรื่อยๆ จนไม่มีวันได้พี่น้องนั้นกลับคืนมา

ดังนั้น อยากให้เราเปิดใจรับฟังพระวาจาของพระเจ้าดีๆ และนำเรื่องของการตักเตือนกันด้วยความรักฉันพี่น้องไปปฏิบัติให้เป็นรูปธรรม การตักเตือนคนที่ทำผิดด้วยความรัก โดยมีเป้าหมายให้เขาเปลี่ยนแปลงชีวิต กลับมาสู่หนทางที่ถูกต้องนั้น เป็นสิ่งที่พระเจ้าทรงเรียกร้อง ดังตัวอย่างที่เราได้พบในบทอ่านแรก ประกาศกเอเสเคียลกล่าวว่า พระเจ้าทรงแต่งตั้งท่านเป็นคนยามสำหรับพงศ์พันธุ์อิสราเอล คนยามจะยืนบนหอสูงหรือในที่สูงที่มองเห็นศัตรูว่าจะลุกคืบมาเมื่อใด ก็จะเป่าเขาสัตว์เป็นเสียงเตือนให้ประชาชนระวังภัย บทบาทของประกาศกก็คอยตักเตือนประชาชนให้อยู่ในหนทางของพระเจ้า แม้นักบุญเปาโลก็บอกว่าเราจงอย่าเป็นหนี้ผู้ใด นอกจากหนี้รักซึ่งกันและกัน การตักเตือนกันเป็นส่วนหนึ่งของความรักที่พึงมีต่อกัน

สุดท้ายให้เรานำพระวาจาที่พระเยซูเจ้าตรัสว่า “ถ้าท่านสองคนบนแผ่นดินพร้อมใจกันอ้อนวอนขอสิ่งหนึ่งสิ่งใด พระบิดาของเราผู้สถิตในสวรรค์จะประทานให้” โดยนำมาประยุกต์เพื่อการภาวนาให้พี่น้องผู้หลงผิดไป ได้กลับมาในหนทางของพระองค์ คือ แทนที่จะรวมสมัครพรรคพวกมานินทาว่าร้ายกัน ให้มารวมใจกันสวดโดยมีพระเยซูเจ้าอยู่ท่ามกลางเรา เพื่อให้พี่น้องของเรากลับมาสู่หนทางของพระองค์ พระเจ้าคงจะทรงพอพระทัยในคำภาวนาแบบนี้เป็นอย่างยิ่ง