ความตายของยอห์นบัปติสต์ มีผลกระทบต่อจิตใจของพระเยซูเจ้าหรือไม่

เชื่อว่ามี เพราะเมื่อทราบข่าวความตายของยอห์นบัปติสต์ พระองค์ได้เสด็จลงเรือไปยังที่สงัดตามลำพัง

อาจจะทรงอยากอยู่เงียบๆ เพียงลำพังเพื่อทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น

อาจจะทรงเศร้าสลดใจ เพราะทรงอาลัยต่อการจากไปของคนของพระเจ้า ที่อุทิศทุ่มเททั้งกายและจิตวิญญาณรวมทั้งชีวิต เพื่อเตรียมประชากรของพระเจ้าให้พร้อมน้อมรับพระผู้ไถ่

อาจจะทรงครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ในภายภาคหน้าที่พระองค์จะต้องทรงประสบ นั่นคือ ความตายที่รอคอยพระองค์อยู่

แต่ความสงัดเงียบที่พระองค์ทรงมีความปรารถนานั้นมลายหายไปกับคลื่นของประชาชนที่พากันเดินเท้ามาดักเฝ้าพระองค์ เมื่อเสด็จขึ้นจากเรือและทรงเห็นประชาชนมากมายเช่นนั้น ก็ทรงสงสาร และทรงรักษาผู้เจ็บป่วยให้หายจากโรค

นอกจากรักษาโรคทางฝ่ายกายแล้ว พระองค์ก็ทรงเทศน์สั่งสอนพวกเขา เพราะผู้คนมากหลายเหล่านั้นติดตามมาเพื่อฟังคำสั่งสอนของพระองค์

พระองค์ทรงเทศน์ เทศน์ และเทศน์ ทุกคนนั่งเงียบตั้งใจฟังคำเทศน์สอนของพระองค์

พระองค์ทรงเทศน์สอนเรื่องข่าวดี เรื่องพระอาณาจักรของพระเจ้า เรื่องเกี่ยวกับพระองค์เอง และเรื่องที่เกี่ยวกับพวกเขาด้วย ทรงเผยให้พวกเขาเห็นความเป็นไปได้ในตัวพวกเขา ความเป็นมนุษย์ ความมีศักดิ์ศรี ต้นกำเนิด และจุดหมายของมนุษย์

แรกๆ พวกเขาฟังแล้วประหลาดใจ ต่อมาก็มีความตื่นเต้น และบัดนี้พวกเขาติดใจ รวมทั้งเริ่มเข้าใจว่านี่ไม่ใช่เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น ที่มาพูดให้พวกเขาฟัง

เวลาก็คงจะเคลื่อนคล้อยไปมาก แต่ทุกคนฟังอย่างเพลิดเพลิน จนลืมเวลา จนลืมนาที จนถึงเวลาเย็น พวกศิษย์จึงมาบอกให้พระองค์ทรงปล่อยประชาชนกลับไปบ้าน พวกเขาคงจะต้องหิวกว่าจะถึงบ้าน และที่นั่นก็เป็นที่เปลี่ยว กว่าประชาชนจะเดินทางไปถึงหมู่บ้านที่ใกล้เคียงเพื่อจะซื้ออาหารได้ ก็ต้องใช้เวลานานพอควร

แต่พระเยซูเจ้ามิทรงเห็นด้วยกับบรรดาศิษย์ที่ผลักดันให้ประชาชนออกไป ทรงบอกให้พวกเขาจัดเตรียมอาหารให้ประชาชนกินที่นี่ แต่สานุศิษย์เห็นว่ามีอาหารน้อยเหลือเกิน คือมีขนมปังเพียงห้าก้อน กับปลาสองตัวเท่านั้น (ที่จริงนี่เป็นอาหารของเด็กชายคนหนึ่งตามที่ยอห์น ผู้นิพนธ์พระวรสารได้บอกไว้) เด็กคนนั้นยอมมอบให้พระเยซูเจ้า พระองค์ทรงแหงนพระพักตร์ขึ้นมองท้องฟ้า ทรงกล่าวถวายพระพร ทรงบิขนมปัง แล้วทรงสั่งให้ศิษย์ไปแจกให้กับประชาชน ทุกคนได้รับและส่งต่อกันไปเรื่อยๆ ทุกคนได้กินจนอิ่ม มีเหลืออีกด้วย

ในเย็นวันนั้น ประชาชนทั้งหลายที่นั่นได้เห็นอย่างชัดเจนว่า ในขณะที่ทรงเทศน์สอน โดยทางพระองค์พระเจ้าได้แสดงพระทัยดีของพระองค์ให้ปรากฏ เป็นองค์พระเจ้าเองผู้ทรงให้ชีวิตแก่พวกเขา ที่ทรงค้ำจุนชีวิตของเขา ที่ทรงเข้ามาอยู่ในชีวิตพวกเขา

ค่ำนั้นพวกเขากลับบ้านโดยที่อิ่มทั้งกาย สุขทั้งใจ คงจะหัวเราะ และร้องเพลงกันไปตลอดทาง สิ่งหนึ่งที่จารึกในจิตใจของเขาไม่มีวันลืมเลยคือ ในช่วงเวลาแห่งความสุขของเย็นวันนั้น พวกเขาเป็นเครื่องหมายและเครื่องมือ (sacraments) ของการประทับอยู่ของพระเจ้า ในท่ามกลางพวกเขา