การสนทนาของพระเยซูคริสต์กับบรรดาศิษย์เกิดที่โต๊ะอาหารอีกครั้งหนึ่งขณะร่วมรัประทานอาหารเย็น (เทียบ ยน. 14: 1-6) พระเยซูคริสต์ทรงเศร้าพระทัยและบรรดาศิษย์ก็เศร้าตามไปด้วย เนื่องจากพระเยซูคริสต์ตรัสว่าคนหนึ่งในพวกเขาจะทรยศต่อพระองค์ (เทียบ ยน. 13: 21) ทุกคนมองเห็นว่าอะไรบางอย่างที่ร้ายแรงกำลังจะเกิดขึ้น พระเยซูคริสต์ทรงเริ่มให้ความบรรเทาใจแก่ศิษย์ของพระองค์ และ ณ ตรงนี้พวกเราเห็นวิธีการบรรเทาใจของพระองค์ พวกเรามีหลากหลายวิธีที่จะบรรเทาใจผู้อื่น จากความจริงใจ จากการอยู่ใกล้ชิด หรืออย่างเป็นทางการ เฉกเช่นการส่งโทรเลขแสดงความเสียใจ “ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งจาก…”  ซึ่งในส่วนลึกอาจไม่ได้บรรเทาใจใครเลย เพราะนี่เป็นธรรมเนียม เป็นแค่การบรรเทาอย่างเป็นทางการ ทว่าพระเจ้าทรงบรรเทาใจเราอย่างไร? นี่เป็นสิ่งสำคัญที่พวกเราต้องรู้เรื่องนี้  เพราะพวกเราก็เช่นกันในชีวิต เมื่อพวกเราต้องผ่านกาลเวลาแห่งความทุกข์โศกเศร้า พวกเราต้องทราบว่าความบรรเทาใจที่แท้จริงของพระเจ้านั้นเป็นอย่างไร

        ในข้อความพระวรสาร พวกเราเห็นว่าพระเจ้าจะให้ความบรรเทาใจด้วยการประทับอยู่อย่างใกล้ชิด ด้วยความจริงและความหวังเสมอ  ซึ่งเป็นรูปแบบสามอย่างในการให้ความบรรเทาใจของพระเจ้า หนึ่งอย่างนั้นคือความใกล้ชิดไม่เคยออกห่าง: เราอยู่ที่นี่ ช่างเป็นคำที่งดงามมาก “เราอยู่ที่นี่กับท่าน”  และบ่อยครั้งจะเป็นการประทับอยู่ในความเงียบ  แต่ว่าพวกเรารับรู้ว่าพระองค์ประทับอยู่จริง พระองค์ประทับอยู่เสมอ ความใกล้ชิดคือรูปแบบของพระเจ้า  ซึ่งก็เช่นเดียวกันกับในการประสูติของพระองค์ โดยที่พระองค์เสด็จมาอยู่ใกล้ชิดกับพวกเรา พระเจ้าทรงประทานความบรรเทาใจด้วยการประทับยู่อย่างใกล้ชิด และพระองค์ไม่โปรดที่จะใช้คำพูดแบบลอยๆที่ว่างเปล่า ตรงกันข้ามพระองค์ทรงพอพระทัยในความเงียบสงบ นี่คือพลังแห่งความใกล้ชิดแห่งการประทับอยู่ และพระองค์ทรงตรัสน้อย แต่พระองค์ทรงประทับอยู่อย่างใกล้ชิด

        รูปแบบที่สองแห่งความใกล้ชิดของพระเยซูคริสต์ และหนทางแห่งการให้ความบรรเทาใจของพระองค์คือความจริง พระองค์จะไม่กล่าวเรื่องทางการที่เป็นเท็จ “ไม่เลย.. ใจเย็นๆไว้ ทุกสิ่งจะผ่านไป จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุอย่างจะผ่านไป สิ่งต่างๆจะผ่านไป… “เราเป็นความจริง” (เทียบ ยน. 14: 6) และความจริงก็คือ “เรากำลังจะจากไป” กล่าวคือ “เราจะตาย” (เทียบ ข้อ 2-3) เรากำลังอยู่ต่อหน้าความตาย พระองค์ไม่ทรงซ่อนความจริง แต่ตรัสตรงไปตรงมา!

        รูปแบบที่สามคือพระเยซูคริสต์บรรเทาใจดัวยการให้ความหวัง ใช่แล้ว! ขณะนี้เป็นเวลาที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม แต่ว่า “จงอย่าวุ่นวายใจ (…) จงเชื่อในเรา” (ข้อ 1)  เราจะบอกอะไรบางอย่างกับท่าน “ในบ้านพระบิดาของเรามีสถานที่มากมาย (…) “เราจะไปเตรียมสถานที่สำหรับท่าน” (ข้อ 2)  พระองค์จะเสด็จไปล่วงหน้าเพื่อเปิดประตูที่หวังว่าพวกเราทุกคนจะสามารถผ่านเข้าไป “เราจะกลับมาอีกครั้งและจะนำท่านไปด้วยตัวเราเอง เราอยู่ที่ใดพวกท่านก็จะอยู่ที่นั่น” (ข้อ 3)  พระเยซูคริสต์จะทรงกลับมาทุกครั้งที่ใครคนหนึ่งในพวกเรากำลังเดินทางออกกไปจากโลกนี้ “เราจะมานำท่านไป” นี่คือความหวัง พระองค์จะเสด็จมาจูงมือเราไปยังที่นั้น  พระองค์มิได้ตรัสว่า “ท่านจะไม่มีความทุกข์ นั่นไม่สำคัญ… พระองค์ทรงกล่าวความจริง “เราจะอยู่ใกล้ชิดกับท่าน นี่เป็นความจริง อาจเป็นเวลาที่น่ากลัว ที่มีอันตราย ขณะที่คนหนึ่งกำลังจะสิ้นใจ แต่ไม่ต้องวุ่นวายใจ จงอยู่ในสันติสุขซึ่งเป็นฐานของการบรรเทาใจทุกชนิด เพราะว่าเราจะเสด็จมาและจะจูงมือท่านไปยังที่เราประทับอยู่”

        นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะยินยอมให้ตนเองได้รับความบรรเทาใจจากพระเยซูคริสต์ บ่อยครั้งในยามที่พวกเราเผชิญความทุกข์อย่างที่สุด ระทมใจแบบไม่มีทางออก พวกเราอาจโกรธพระเจ้า ทำไมให้สิ่งเลวร้ายเกิดขึ้น  แล้วพวกเราอาจปฏิเสธ ไม่ต้องการให้พระองค์มาพูดกับพวกเราด้วยความสุภาพอ่อนโยน ด้วยความใกล้ชิด ด้วยความอ่อนหวาน ด้วยความจริง และด้วยความหวัง

        ขอให้พวกเราวอนขอพระหรรษทานจากพระเจ้า ที่พวกเราจะยินยอมรับความบรรเทาใจจากพระเยซูคริสต์ การบรรเทาใจของพระองค์เป็นความจริง และไม่หลอกลวง ไม่ใช่แบบการวางยาสลบ แต่ว่าเป็นความใกล้ชิด เป็นความจริง และเป็นการเปิดประตูให้พวกเรามีความหวัง

สมเด็จพระสันตะปาปาทรงจบพิธีมิสซาด้วยการอวยพรศีลมหาสนิทพร้อมกับเชื้อเชิญบรรดาสัตบุรุษให้ร่วมจิตใจเป็นหนึ่งเดียวกัน