เมื่อเปาโลได้รับการเชิญให้ปราศรัยในโรงสวดแห่งเมืองอันตีโอเกียเพื่ออธิบายเกี่ยวกับกับคำสอนใหม่ กล่าวคืออธิบายเรื่องพระเยซูคริสต์ การประกาศพระเยซูคริสต์ เปาโลเริ่มต้นด้วยการพูดถึงประวัติศาสตร์แห่งการไถ่กู้ (เทียบ กจ. 13: 13-21) เปาโลยืนขึ้นแล้วกล่าวว่า “พระเจ้าแห่งประชากรอิสราเอลได้ทรงเลือกบรรพบุรุษของเราและทรงทำให้พวกเขาเป็นประชากรที่ยิ่งใหญ่ในช่วงที่พวกเขาอยู่ในดินแดนแห่งประเทศอียิปต์” (กจ. 13: 17) … แล้วเปาโลก็เล่าเรื่องทั้งหมดของการไถ่กู้ซึ่งได้แก่ประวัติศาสตร์แห่งความรอด สตีเฟนทำเช่นเดียวกันก่อนเป็นมรณะสักขี (เทียบ กจ. 7: 1-54) และเปาโลก็กระทำเช่นนี้ในอีกโอกาสหนึ่ง ผู้เขียนจดหมายถึงชาวฮีบรูก็ทำเช่นเดียวกันเมื่อเขาเล่าเร่องของอับราฮัมและ “บรรพบุรุษของเรา” (เทียบ ฮบ. 11: 1-39) วันนี้พวกเราร้องเพลงเดียวกัน “ความรักของพระองค์ดำรงอยู่เป็นนิตย์ พระองค์ทรงสถาปนาความซื่อสัตย์ของพระองค์ไว้อย่างมั่นคงในสวรรค์” (สดด. 89: 2) พวกเราขับร้องเรื่องราวของดาวิด “เราได้พบดาวิด ผู้รับใช้ของเรา” (ข้อ 20) มัทธิว (เทียบ 1: 1-14) และลูกา (เทียบ 3: 23-38) ล้วนเป็นเช่นเดียวกันทั้งสิ้น เมื่อเปาโลเริ่มพูดถึงพระเยซูคริสต์ ทุกคนต่างก็พูดถึงต้นกำเนิดของพระองค์

        มีอะไรอยู่เบื้องหลังพระเยซูคริสต์? มีประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์แห่งพระหรรษทาน ประวัติศาสตร์แห่งการเลือกสรร ประวัติศาสตร์แห่งพันธสัญญา พระเจ้าทรงเลือกอับราฮัมและทรงดำเนินไปพร้อมกับประชากรของพระองค์  เมื่อเริ่มต้นมิสซาในบทเพลงแรก พวกเรากล่าวว่า “ข้าแต่พระเจ้า เมื่อพระองค์ทรงพระดำเนินนำหน้าประชากรของพระองค์พร้อมกับเปิดทาง และดำเนินไปเคียงข้างใกล้ชิดกับประชากรของพระองค์”  พวกเราเห็นว่าประวัติศาสตร์ของพระเจ้ากับประชากรของพระองค์  เพราะเหตุนี้เมื่อเปาโลถูกขอร้องให้อธิบายเหตุผลที่เชื่อในพระเยซูคริสต์  เปาโลเริ่มต้นอธิบายจากประวัติศาสตร์ คริสต์ศาสนาเป็นคำสอนความเชื่อ ใช่แล้ว! แต่ไม่ใช่แค่เพียงเท่านั้น ไม่ใช่แค่สิ่งที่พวกเราเชื่อ แต่เป็นประวัติศาสตร์ที่นำมาซึ่งความเชื่อที่เป็นพันธสัญญาของพระเจ้า ที่ได้รับการเลือกสรรจากพระเจ้า  คริสต์ศาสนาไม่ได้เป็นเพียงจริยธรรม เป็นอะไรที่สำคัญมากกว่านั้น ใช่ นี่เป็นความจริง พวกเรามีหลักแห่งคุณธรรมจริยธรราม แต่นั้นไม่ใช่วิถีคริสตชนที่เป็นเพียงวิสัยทัศน์แห่งจริยธรรม แต่มีอะไรที่มากกว่านั้น คริสต์ศาสนาไม่ใช้กลุ่มชน “ผู้ดีมีตระกูล” ที่ถูกเลือกสรรเพื่อความจริง  ความรู้สึกของการเป็นผู้ดีมีตระกูลต้องไม่เกิดขึ้นในพระศาสนจักร เช่น ฉันเป็นสมาชิกของสถาบันนี้สถาบันนั้น สังกัดที่นี่ที่นั่น ฉันังกัดที่นี่ที่นั่นันตะปาปาฟรานงปันและไตร่ตรองอยู่ในกระบวนการเคลื่อนไหวนี้ซึ่งดีกว่าของคนอื่นๆ… ดีกว่านี้ ดีกว่านั้น นี่เป็นความรู้สึกอย่างหนึ่งของพวกผู้ดีมีตระกูล ไม่เลยนะ คริสตศาสนาต้องไม่เป็นเช่นนี้  คริสต์ศาสนาเป็นของนกลุ่มหนึ่งที่ได้รับการเลือกสรรอย่างเสรีจากพระเจ้า ถ้าพวกเราไม่รับรู้ถึงการเป็นประชากร  พวกเราก็จะเป็นได้แค่ “คริสตชนในอุดมการณ์”  มีคำสอนนิดหน่อยที่ยืนยันถึงความจริง มีจริยธรรม มีศีลธรรม หรือมีความรู้สึกว่าเป็นกลุ่มชนอภิสิทธิ์   พวกเราในฐานะคริสตนรู้สึกว่า พวกเราคือส่วนหนึ่งของกลุ่มชน ส่วนคนอื่นๆไปตกนรกซะ  หากพวกเขาเอาตัวรอดได้ก็เพราะพระเมตตาของพระเจ้า แต่พวกเขาเป็นพวกที่ถูกปฏิเสธ… ฯลฯ  หากพวกเราไม่มีความรู้สึกว่า พวกเราเป็นส่วนหนึ่งของประชากร พวกเราก็ไม่ใช่คริสตชน   เพราะฉะนั้น ตั้งแต่เริ่มแรก เริ่มเทศน์ เปาโลอธิบายพระเยซูคริสต์ว่าเป็นส่วนหนึ่งของประชากร   บ่อยครั้งพวกเราคิดเอียงข้าง พวกเราถือว่าพวกเรามีความเชื่อ พวกเรามีคุณธรรม พวกเรามีศีลธรรม ไม่ใช่นะ พ่อขอเตือน.. ความรู้สึกว่าพวกเราเป็นผู้ดีมีตระกูลซึ่งก็ไม่เป็นอันตรายมากนัก  พวกเราจะเสียความรู้สึกว่าพวกเราเป็นประชากรที่ซื่อสัตย์และศักดิ์สิทธิ์ของพระเจ้า ซึ่งพระเจ้าทรงเลือกโดยทางอับราฮัมตามพันธสัญญาของพระองค์ซึ่งเป็นพันธสัญญาที่ยิ่งใหญ่ นั่นคือพระเยซูคริสต์ซึ่งทำให้อับราฮัมมีความหวังและทรงทำพันธสัญญากับเขาให้รับรู้ว่าเขาเป็นประชากรที่ศักดิ์สิทธิ์
        หนังสือเฉลยธรรมบัญญัติทำให้พ่อรู้สึกสะเทือนใจ พ่อคิดว่าเป็นบทที่ 26 เมื่อมีการกล่าวว่า “เมื่อท่านไปมอบของกำนัลต่อพระเจ้าปีละครั้งจะเป็นผลไม้รุ่นแรก แต่เมื่อบุตรถามว่าทำไมพ่อจึงทำเช่นนี้?  ท่านต้องไม่ตอบเขาว่า ‘พระเจ้าทรงรับสิ่งเช่นนี้’ ไม่ใช่นะ.. “เราเป็นประชากร พวกเราเป็นเช่นนั้นเพราะพระเจ้าทรงช่วยให้พวกเราเป็นอิสระ…” เทียบ ฉธบ. 26: 1-11) จงเล่าประวัติศาสตร์เฉกเช่นเปาโลทำที่นี่ จงถ่ายทอดประวันติศาสตร์แห่งการไถ่กู้ของพวกเรา ในหนังสือเฉลยธรรมบัญญัติพระเจ้าทรงให้คำแนะนำว่า “เมื่อท่านเดินทางเข้ามาสู่ดินแดนที่ท่านมิได้มีชัยชนะ แต่พวกเราเป็นผู้มีชัย ทานผลไม้ที่ท่านไม่ได้ปลูก และอยู่ในบ้านที่ท่านไม่ได้สร้างในยามที่ท่านทำการถวายของกำนัล” (เทียบ ฉธบ. 26: 1 เป็นความเชื่อที่ยิ่งใหญ่ของธรรมบัญญัติ) “อาราเมียนผู้เร่ร่อนเป็นบิดาของข้าพเจ้า เขาเดินทางลงไปยังประเทศอียิปต์ (ฉธบ. 26: 5)  เขาอาศัยอยู่ที่นั่น 400 ปี แล้วพระเจ้าได้ทรงทำให้เขาเป็นไท และทรงทำให้เขาเจริญก้าวหน้า  ประวัติศาสตร์จารึกความทรงจำของประชากรที่พวกเขาเป็นประชากรของพระเจ้าเรื่อยมาจนถึงสมัยของพระเยซูคริสต์ ในพระศาสนจักรมีนักบุญ มีคนบาป มีคนสามัญธรรมดาที่มีทั้งคนดี คนยึดหลักคุณธรรมสูง และบุคคลที่มีบาป มีผู้คนทุกประเภท ฝูงชนที่ติดตามพระเยซูคริสต์มีกลิ่นที่พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งแห่งประชากร คริสตชนที่มีคุณสมบัติจำเพาะที่ไม่มีกลิ่นนี้ ไม่ใช่คริสตชนที่แท้จริง เขาจะเป็นคนที่แปลกหน่อยที่รู้สึกชอบธรรมที่จะไม่มีประชากร  คนเราทุกคนต้องเป็นส่วนหนึ่งแห่งประชากร ต้องมีความทรงจำถึงประชากรของพระเจ้า เปาโลและสตีเฟนสอนพวกเราเช่นนี้  บรรดาอัครสาวกอื่นๆก็เช่นเดียวกัน … นี่เป็นคำแนะนำของผู้ที่เขียนจดหมายถึงชาวฮีบรู “จงจำบุพการีของพวกท่านไว้” (เทียบ ฮบ. 11: 2) กล่าวคือ ผู้ที่มาก่อนพวกเราในเส้นทางแห่งความรอดนี้

        หากมีใครบางคนถามพ่อว่า “สำหรับท่านอะไรคือความหลงผิดของคริสตชนในวันนี้และเสมอมา?” สำหรับท่านแล้วอะไรเป็นความหลงผิดที่เป็นอันตรายร้ายแรงที่สุด?” พ่อจะตอบโดยไม่มีข้อสงสัยใดเลยว่าคือการขาดความทรงจำของการที่ท่านเป็นส่วนหนึ่งแห่งประชากรพระเจ้า เมื่อสิ่งนี้ขาดหมายไป ทุกคนและพวกเราด้วยจะเป็นคนบาปเสมอ แต่โดยทั่วไปแล้วนั่นไม่ใช่ความผิด หากพวกเรายังมีกลิ่นแห่งการที่พวกเราเป็นประชากรที่ได้รับการเลือกสรรซึ่งเดินตามพันธสัญญาและทำพันธสัญญากับพระเจ้าซึ่งบางทีพวกเราก็ไม่ได้ปฏิบัติตามแต่ก็ทราบรู้ตัวดี

        จงวอนขอการรับรู้นี้ถึงการเป็นประชากรของพระเจ้าจากพระองค์ ขอให้พระแม่มารีย์ผู้เป็นมารดาของพวกเราที่ทรงขับร้องบทเพลงมักญีฟีกัส (Magnificat) ของพระแม่ได้อย่างสวยงาม (เทียบ ลก. 1: 45-56) ขอให้เซการียาห์ที่ขับร้องเพลงเบเนดิกตุส (Benedictus) ของเขาได้อย่างสวยงาม (เทียบ ข้อ 67-79) และบทเพลงสรรเสริญที่พวกเราขับร้องทุกวันทั้งตอนเช้าและตอนเย็น ในการรับรู้ว่าพวกเราเป็นประชากร พวกเราเป็นประชากรที่ซื่อสัตย์และศักดิ์สิทธิ์ของพระเจ้าซึ่งทั้งสภาพระสังคายนาวาติกันครั้งที่ 1 และ 2 มีกลิ่นแห่งความเชื่อ และไม่รู้จักผิดพลาดในหนทางแห่งความเชื่อนี้

        สมเด็จพระสันตะปาปาฟรานซิสทรงจบพิธีมิสซาด้วยการอวยพรศีลมหาสนิทพร้อมกับเชิญบรรดาสัตบุรุษให้มีจิตใจเป็นหนึ่งเดียวกัน