ประชาชนที่ฟังพระเยซูคริสต์ตลอดวัน และเห็นพระพลานุภาพของพระเยซูคริสต์ในการทวีขนมปัง พวกเขาต้องการที่จะสถาปนาพระองค์เป็นกษัตริย์  เริ่มแรกนั้นพวกเขาไปเฝ้าพระเยซูคริสต์เพื่อฟังพระวาจาของพระองค์  แล้วขอร้องให้รักษาคนป่วย พวกเขาฟังพระเยซูคริสต์สอนทั้งวันโดยไม่รู้จักเบื่อ หรือรู้สึกเหนื่อยหน่าย พวกเขาต่างมีความสุข แต่เมื่อเห็นพระเยซูคริสต์มีอาหารให้พวกเขารับประทานอย่างอุดมแบบที่ไม่เคยคาดคิด  พวกเขาจึงเริ่มคิดว่า “พระเยซูคริสต์ผู้นี้น่าจะเป็นนักปกครองที่ยิ่งใหญ่ และแน่นอนว่าท่านผู้นี้คงจะสามารถทำให้พวกเราเป็นไทจากอำนาจโรมันได้  และพาประเทศไปสู่ความเจริญ”  พวกเขาจึงกระตือรือร้นที่จะผลักดันพระองค์ขึ้นเป็นกษัตริย์  ความตั้งใจของพวกเขาเปลี่ยนไปเพราะพวกเขาเห็นและคิดว่า “… เพราะผู้ที่ทำอัศจรรย์นี้ที่ทำให้ประชาชนมีกินอย่างอิ่มหนำ เขาต้องเป็นนักปกครองที่ดีแน่” (เทียบ ยน. 6: 1-15) แต่ในระหว่างที่พวกเขากำลังกระตือรือร้นกันอยู่นั้น พวกเขาก็ลืมไปว่าคำสอน คำพูดของพระเยซูคริสต์ได้เกิดขึ้นแล้วในหัวใจของพวกเขาอย่างไร

         พระเยซูคริสต์ทรงรีบถอนตัวออกไปอธิษฐานภาวนา (เทียบ ข้อ 15)  ส่วนประชาชนก็ยังอยู่ที่เดิม และพอวันรุ่งขึ้นพวกเขาก็ตามหาพระเยซูคริสต์อีก “เพราะว่าพระองค์ต้องประทับอยู่ที่นี่” พวกเขากล่าว เพราะพวกเขาเห็นว่าพระองค์ไม่ได้เสด็จลงเรือพร้อมกับศิษย์ และก็มีเรือลำหนึ่งจอดอยู่ที่นั้นเหมือนเดิม… (เทียบ ยน. 6: 22-24) แต่พวกเขาไม่ทราบว่าพระเยซูคริสต์ทรงดำเนินเหนือน้ำไปพบศิษย์ (เทียบ ข้อ 16-21) ดังนั้นพวกเขาจึงเดินอ้อมไปยังอีกด้านหนึ่งของทะเลสาบทีเบรีอุส เพื่อตามหาพระเยซูคริสต์ และเมื่อพวกเขาพบพระองค์คำพูดแรกที่พวกเขาทักทายพระองค์คือ “รับไบ พระองค์มาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร?” (เทียบ ข้อ 25)  ราวกับพูดว่า “พวกเราไม่เข้าใจ  นี่ดูเหมือนแปลกๆอยู่ที่พระองค์มาได้อย่างไร”

         แล้วพระเยซูคริสต์ก็ทรงทำให้พวกเขากลับเข้าสู่ความรู้สึกแรก ความรู้สึกที่พวกเขาเคยรู้สึกมาก่อน  ก่อนที่จะมีการทวีขนมปัง  ตอนที่พวกเขากำลังฟังพระวาจาของพระเจ้า  “แท้จริงเรากล่าวกับท่านว่า ท่านตามหาเราไม่ใช่เพราะท่านเห็นเครื่องหมาย แต่เพราะท่านกินขนมปังจนอิ่มท้อง” (ข้อ 26)  แต่พระเยซูคริสต์ทรงเผยให้เห็นถึงความตั้งใจของพวกเขา ตรัสว่า “แต่ก็เป็นเช่นนั้น พวกท่านเปลี่ยนทัศนคติของท่าน” และพวกเขาพยายามสร้างความชอบธรรมให้กับตนเองกล่าวว่า “เปล่าเลย ..” พวกเขากลายเป็นสุภาพ  พระเยซูคริสต์ทรงกล่าวต่อไปว่า “จงอย่าทำงานเพื่ออาหารที่สูญเสียไปได้ แต่จงแสวงหาอาหารที่จะคงอยู่ชีวิตนิรันดร  ซึ่งพระบุตรมนุษย์จะมอบให้ท่าน เพราะพระองค์ได้รับการประทับตราจากพระบิดาเจ้าแล้ว” (ยน. 6: 27) แล้วพวกเขาก็กล่าวว่า “พวกเราต้องทำประการใดเพื่อที่จะทำงานของพระเจ้า?”  “ท่านต้องเชื่อในพระบุตรของพระเจ้า” (เทียบ ข้อ 29)    นี่เป็นวิธีที่พระเยซูคริสต์ทรงใช้แก้ไขทัศนคติของพระชากรและของฝูงชน เพราะว่านี่ก็ครึ่งทางแล้วที่พวกเขาเปลี่ยนไปจากช่วงเวลาแรก จากความบรรเทาใจฝ่ายจิตครั้งแรก และหลุดพ้นไปจากสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ซึ่งเป็นหนทางแห่งโลกียวิสัยมากกว่าหนทางแห่งพระวรสาร

         นี่ทำให้พวกเราคิดว่าหลายครั้งในชีวิตเรา เริ่มต้นดีมากที่จะติดตามพระเยซูคริสต์ เดินตามหลังพระองค์พร้อมกับคุณค่าแห่งพระวรสาร เมื่อเดินตามพระองค์ได้ได้ครึ่งทาง และแล้วความคิดอีกอย่างก็โผล่เข้ามา  พวกเราเห็นเครื่องหมายบางอย่างแล้วพวกเราก็หลบหน้าไปเพื่อทำงามอะไรบางอย่างตามประสาชาวโลก อะไรที่เป็นวัตถุ ที่เป็นโลกียวิสัย นี่อาจเกิดขึ้นได้ และในที่สุดพวกเราก็สูญเสียความทรงจำของความกระตือรือร้นครั้งแรกที่พวกเรามีเมื่อได้ฟังพระเยซูคริสต์พูดและสอน  พระเยซูคริสต์ทรงทำให้พวกเราย้อนกลับคิดถึงการพบปะกันครั้งแรกเสมอ  ณ เวลานั้นที่พระเยซูคริสต์ทอดพระเนตรมายังพวกเรา พระองค์ตรัสกับพวกเราและปรารถนาที่จะให้พวกเราเฝ้าติดตามให้พระองค์บังเกิดในใจของพวกเรา  นี่เป็นพระหรรษทานที่พวกเราต้องวอนขอจากพระเยซูคริสตเจ้า เพราะว่าในชีวิตของเราจะเผชิญการล่อลวงอยู่เสมอให้คล้อยลอยเลื่อนออกไปเพราะพวกเราไปเห็นอะไรบางอย่าง “นั่นไม่เป็นไร เป็นความคิดที่ดี… “พวกเราค่อยๆเคลื่อนออกไปห่างจากพระองค์  ดังนั้นพวกเราต้องการพระหรรษทานที่จะต้องกลับมายังการเรียกครั้งแรกเสมอ  ฉันต้องไม่ลืมเรื่องราวของฉัน เพื่อพระเยซูคริสต์ทรงพิศเพ่งมายังฉันด้วยความรักพร้อมกับตรัสกับฉันว่า “นี่คือหนทางของลูก” เมื่อพระเยซูคริสต์บอกให้ฉันทราบโดยอาศัยคนอื่นว่า หนทางแห่งพระวรสารอยู่ทางนี้ไม่ใช่ทางโลกียวิสัยที่มีคุณค่าเป็นอย่างอื่น  จงกลับไปสู่การพบปะแบบเดิมเถิด

         ในบรรดาสิ่งต่างๆที่พระเยซูคริสต์ตรัสเช้าตรู่ของวันที่พระองค์เสด็จกลับคืนชีพ โอ ช่างประทับใจฉันเสมอในการที่พระองค์ยืนยันว่า “จงไปบอกบรรดาพี่น้อง จงกลับไปยังกาลิลี และพวกท่านจะพบเราที่นั่น” เทียบ (มธ. 28: 10) “กาลิลี” จึงเป็นสถานที่แห่งการพบกันครั้งแรก พวกเขาพบพระเยซูคริสต์ที่นั่น

         เราแต่ละคนมี “กาลิลี” สถานที่เฉพาะภายในตัวเราเอง เป็นวินาทีพิเศษที่พระเยซูคริสต์มาพบปะเราและตรัสกับเราว่า “จงตามเรามาเถิด”  สิ่งที่เกิดขึ้นกับคนเหล่านั้นก็เกิดขึ้นกับชีวิตของผู้คนที่มักพูดว่า “แต่ฉันต้องทำอย่างไร?” พวกเขาก็นบนอบทันที  ซึ่งเป็นไปได้ว่าพวกเราได้ตีตนจากไปและหาคุณค่าอื่นๆ  ของใหม่อื่นๆ ซึ่งทำให้พวกเราสูญเสียความสดใหม่แห่งการเรียกครั้งแรก ผู้นิพนธ์จดหมายถึงชาวฮีบรูยังหมายถึงพวกเราด้วย “จงจดจำวันเก่าๆ” (เทียบ ฮบ. 10: 32) ความทรงจำของการที่ได้พบปะกันครั้งแรก ความทรงจำแห่ง “กาลิลีของฉัน” เมื่อพระเยซูคริสต์ทรงมองมายังฉันแบบเฉพาะด้วยความรักพร้อมกับกล่าวว่า “จงตามเรามาเถิด”

         สมเด็จพระสันตะปาปาทรงจบพิธีด้วยการอวยพรศีลมหาสนิทพร้อมกับเชื้อเชิญบรรดาสัตบุรุษให้ร่วมจิตใจเป็นหนึ่งเดียวกัน