ขอให้พวกเราหันกลับไปพูดถึงบรรดาอัครสาวกกันอีกครั้งหนึ่ง  พวกเขาทอดทิ้งพระอาจารย์เจ้าในขณะที่พระองค์กำลังทุกข์ทรมาน  แต่ต่อมาพวกเขาก็รู้สึกเสียใจ  เมื่อพระเยซูคริสต์พบพวกเขาพระองค์ไม่ได้เทศน์ยืดยาว สำหรับพวกเขาผู้มีบาดแผลภายในใจ พระองค์ก็ทรงแสดงให้พวกเขาเห็นบาดแผลของพระองค์ด้วย นักบุญโทมัสสามารถเอานิ้วสัมผัสไปที่บาดแผลนั้น แล้วเขาก็ซาบซึ้งในความรักความเมตตาของพระเยซูคริสต์ และเขารับรู้ว่าพระองค์ต้องทนทุกข์ทรมานสักปานใดเพื่อเขา แม้ว่าเขาได้ละทิ้งพระองค์ไป หลบหนีเพื่อเอาชีวิตรอด  ในบาดแผลเหล่านั้นเขาสัมผัสได้ถึงความใกล้ชิดอันอ่อนโยนของพระเจ้า  โทมัสไปถึงที่นั่นช้ากว่าคนอื่น แต่เมื่อเขาได้รับพระเมตตาแล้ว เขาก้าวหน้าขึ้นกว่าศิษย์อื่นๆ  เขาเชื่อไม่เพียงแต่การกลับคืนพระชนม์ชีพของพระเยซูคริสต์เท่านั้น แต่เขายังเชื่อในความรักความเมตตาอันหาขอบเขตมิได้ของพระเจ้าอีกด้วย   และเขาแสดงความเชื่ออย่างเรียบง่ายและสวยงามยิ่ง “โอ้ พระอาจารย์ พระเจ้าของข้าพเจ้า” (ข้อ 28) นี่เป็นการกลับเป็นฃึ้นมาใหม่ของอัครสาวก ซึ่งสำเร็จได้เมื่อความเป็นมนุษย์ที่มีความอ่อนแอ และมีบาดแผลเข้าไปสู่บาดแผลของพระเยซูคริสต์ ณ ที่นั้นความสงสัยทุกอย่างก็เหือดหายไป ณ ตรงนั้นพระเจ้ากลายเป็นพระเจ้าของฉัน และ ณ ตรงนั้นพวกเราเริ่มยอมรับตัวเราเอง และรักชีวิตของเราอย่างที่พวกเราเป็น คือพวกเราเป็นมนุษย์ที่มีข้อจำกัด อ่อนเอ และพกพร่อง

        ลูกๆ และพี่น้องขายหญิงที่รัก  ณ เวลาแห่งการทดลองที่พวกเรากำลังเผชิญอยู่ ณ เวลานี้ พวกเราก็เป็นเหมือนนักบุญโทมัส พวกเรามีความหวาดกลัว พวกเราวิตกกังวลพวกเรามีความสงสัย พวกเรามีประสบการณ์กับความอ่อนแอของพวกเรา  พร้อมกับพระองค์ พระเยซูคริสต์ พวกเราพบว่าทุกสิ่งทุกอย่างมีคุณค่าเพียงใดในชีวิต แม้แต่ในความอ่อนแอของพวกเราเอง  พวกเราพบว่าพวกเราเป็นเสมือนแก้วผลึกที่สวยงาม เปราะบาง และในเวลาเดียวกันก็มีค่าสูง  และหากพวกเราเป็นดังแก้วผลึกพวกเราก็มีความโปร่งใสต่อหน้าพระพักตร์ของพระองค์ ต่อแสงสว่างของพระองค์ ต่อพระเมตตาอันหาขอบเขตมิได้ของพระองค์ ซึ่งจะเปล่งประกายภายในตัวเรา และโดยอาศัยพวกเรานี้แหละก็จะส่งแสงประกายไปในโลก ดังที่จดหมายของนักบุญเปโตรบันทึกไว้ว่า “ท่านจงชื่นชมยินดี แม้ว่าในเวลานี้ท่านยังต้องทนทุกข์จากการถูกทดลองต่างๆนานา” (1 ปต. 1: 6)

        ในวันสมโภชพระเมตตาของพระเจ้านี้ สารที่สวยงามที่สุดมาจากนักบุญโธมัส ศิษย์ผู้มาถึงคนสุดท้าย  เขาเป็นคนเดียวที่หายหน้าไป เพราะความผิดหวัง หลบๆซ่อนๆ แต่พระเยซูคริสต์ทรงรอคอยโทมัส พระเมตตาของพระเจ้าไม่ทรงทอดทิ้งผู้ใดไว้ข้างหลัง    บัดนี้พวกเรากำลังตั้งหน้าตั้งตารอคอยการชะลอตัวและการหยุดการแพร่ของโรคระบาดโควิด19 ซึ่งมีอันตรายยิ่งกว่าคือพวกเราอาจลืมบุคคลที่อยู่เบื้องหลัง ความเสี่ยงคือพวกเราอาจโดนไวรัสที่ร้ายกาจยิ่งกว่าเล่นงานเอา นั่นคือการทำตัวเองเป็นทองไม่รู้ร้อนแบบคนเห็นแก่ตัว ซึ่งเป็นไวรัสที่แพร่ด้วยความคิด ชีวิตจะดีกว่าถ้าอะไรก็ตามเป็นสิ่งที่ดีกว่าสำหรับตัวฉัน  และทุกสิ่งก็จะดีหากสิ่งนั้นดีสำหรับฉัน  อันตรายของความเห็นแก่ตัวเริ่มต้นที่ตรงนี้แหละ และลงเอยด้วยการชอบคนนี้รังเกียจคนนั้น ไม่สนใจคนยากจน  หันไปเยินยอทุกคนที่อยู่เบื้องหลังบนพระแท่นแห่งความเจริญก้าวหน้า  แต่โรคระบาดในปัจจุบันเตือนใจพวกเราว่า ไม่มีความแตกต่างกันหรือมีเขตแดนระหว่างคนที่มีทุกข์  พวกเราทุกคนต่างก็มีความอ่อนแอ ทุกคนมีความเท่าเทียมกัน  ทุกคนมีคุณค่า มีศักดิ์ศรีเท่าเทียมกัน  ขอให้พวกเราใส่ใจ มีความกังวลอย่างจริงใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นรอบๆตัวพวกเรา   เวลามาถึงแล้วที่พวกเราจำต้องขจัดความไม่เท่าเทียมกัน ขจัดการเอารัดเอาเปรียบกัน  พวกเราต้องเยียวยาความอยุติธรรมที่เป็นบ่อนทำลายสุขภาพและครอบครัวมนุษย์ทั้งโลก  ขอให้พวกเราได้เรียนรู้จากลุ่มคริสตชนรุ่นแรกๆในหนังสือกิจการของอัครสาวก พวกเขาได้รับพระเมตตาและเจริญชีวิตด้วยพระเมตตา “ผู้มีความเชื่อทุกคนดำเนินชีวิตร่วมกันและมีทุกสิ่งเป็นของส่วนรวม  เขาขายที่ดินและทรัพย์สินอื่นๆแบ่งเงินให้ทุกคนตามความต้องการ” (กจ. 2: 44-45) นี่ไม่ใช่อุดมการณ์ นี่คือความเป็นตัวตนของชีวิตคริสตชน

        หลังจากการเสด็จกลับคืนพระชนม์ชีพของพระเยซูคริสต์ ในชุมชนนั้นมีคนเดียวเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง และคนอื่นๆก็กำลังเฝ้ารอเขา (โทมัส) ทุกวันนี้ดูเหมือนจะตรงกันข้าม ครอบครัวมนุษย์ส่วนน้อยยังคงเดินหน้าต่อไป  ในขณะที่ส่วนใหญ่ยังอยู่เบื้องหลัง  พวกเราแต่ละคนอาจกล่าวได้ว่า “นี่เป็นปัญหาที่ยุ่งยากซับซ้อน นี่ไม่ใช่หน้าที่ของฉันที่จะต้องไปเอาใจใส่ดูแลผู้ที่มีความเดือดร้อน นี่เป็นเรื่องของคนอื่นที่ต้องไปเอาใจใส่ดูแล”  หลังจากที่ได้พบพระเยซูคริสต์นักบุญโฟสตีนา โควัลสก้า เขียนว่า “ในดวงวิญญาณที่กำลังทนทุกข์ พวกเราควมองรเหนพระเยซูคริสต์บนไม้กางเขน ไม่ใช่เห็นผู้นั้นเป็นแค่กาฝากผู้เป็นภาระ… ข้าแต่พระเยซูคริสต์ พระองค์ประทานให้พวกเรามีโอกาสที่จะปฏิบัติเมตตากิจ แต่พวกเรากลายเป็นผู้ตัดสินผู้อื่น” (Diary 6 กันยายน 1937)  แต่วันหนึ่งท่านเองกลับบ่นกับพระเยซูคริสต์ว่า ในการแสดงความเมตตา มีผู้คนคิดว่านี่เป็นเรื่องไร้เดียงสา เธอกล่าวว่า “ข้าแต่พระเยซูคริสต์ บ่อยครั้งพวกเขาละเมิดต่อการกระทำความดีของดิฉัน” พระเยซูคริสต์ตอบว่า “ไม่เป็นไร ไม่ต้องวุ่นวายใจ จงมีความเมตตาต่อทุกคนเสมอไป” (24 ธันวาคม 1937)  ขอให้พวกเราอย่าไปคิดแต่เพียงผลประโยชน์ของตัวเราเอง หรือการลงทุนลงแรงของเรา ขอให้พวกเราต้อนรับเวลาแห่งการทดสอบ ทดลองใจนี้ ซึ่งเป็นโอกาสในการเตรียมตัวร่วมกันสำหรับอนาคตของพวกเรา เพราะหากพวกเราไม่มีวิสัยทัศน์ทุกอย่างในเชิงบวก ก็จะไม่มีอนาคตสำหรับใครทั้งสิ้น 

        วันนี้ความรักความเมตตาแบบเรียบง่ายของพระเยซูคริสต์จนพระองค์ไม่เหลืออะไรในการฟื้นฟูจิตใจของอัครสาวกขึ้นมาใหม่ เฉกเช่นอัครสาวกโทมัส ขอให้เรายอมรับพระเมตตาอันยิ่งใหญ่ซึ่งเป็นความรอดของชาวโลก และขอให้พวกเราแสดงความเมตตาต่อผู้ที่มีความอ่อนแอ เปราะบางในชีวิตมากที่สุด เพราะว่ามีแต่เพียงวิธีนี้เท่านั้นที่พวกเราจะสร้างโลกและสังคมใหม่ได้