จงกล้าหาญไว้ นี่เป็นคำพูดที่พระเยซูคริสต์ตรัสบ่อยๆในพระวรสาร ซึ่งอาจมีเพียงครั้งเดียวที่คนอื่นเป็นผู้พูดเพื่อเป็นกำลังใจให้กับผู้ที่มีความเดือดร้อน “จงกล้าหาญ จงลุกขึ้น พระเยซูคริสต์ทรงเรียกท่าน” (มก. 10: 49)  เป็นพระองค์ผู้ที่เสด็จกลับคืนพระชนม์ชีพ ทรงยกอุมชูพวกเราขึ้นจากความต้องการของพวกเรา หากในการเดินทางของพวกท่าน  ท่านรู้สึกอ่อนแอ อ่อนแรง เมื่อยล้า หรือล้มลงก็จงอย่าได้กลัวเพราะพระเจ้าจะทรงยื่นพระหัตถ์มายังพวกท่านและตรัสว่า “จงกล้าหาญไว้” ท่านอาจกล่าวดุจดังที่ ดอน อับบอนดิโอ (Don Abbondio)  ในนิทานของมานโซนี่ (Manzoni) “ความกล้าไม่ใช่สิ่งที่ท่านสามารถมอบให้ตนเองได้” (I Promessi Sposi, XXV) นี่ก็จริงอยู่ ท่านไม่สามารถมอบความกล้าหาญให้แก่ตนเองได้ แต่ท่านสามารถรับความกล้าหาญในฐานะที่เป็นของขวัญย่อมได้   แต่สิ่งที่ท่านต้องกระทำคือ เปิดหัวใจของท่านด้วยการสวดภาวนา  แล้วค่อยๆเปิดก้อนหินที่ปิดปากดวงใจของท่านทีละน้อย เพื่อแสงสว่างของพระเยซูคริสต์จะได้เล็ดลอดเข้าไปได้ ท่านมีแต่จะต้องถามพระองค์ว่า “ข้าแต่พระเยซูคริสต์ โปรดเสด็จมายังลูกท่ามกลางความกลัวของลูก  และตรัสกับลูกเช่นเดียวกันว่า จงกล้าหาญไว้”  ข้าแต่พระเยซูคริสต์ พร้อมกับพระองค์พวกเราจะถูกทดสอบ แต่ว่าพวกเราจะไม่สะทกสะท้าน  ไม่ว่าทุกข์ยากลำบากหรือความโศกเศร้าใดๆก็ตามจะมาสิงอยู่ในตัวเรา พวกเราก็จะมีความเข้มแข็งในความหวัง เพราะพร้อมกับพระองค์ ไม้กางเขนจะนำพวกเราไปสู่การกลับคืนชีพขึ้นมา เพราะว่าพระองค์ทรงประทับอยู่กับพวกเราในความมืดแห่งรัตติกาลของพวกเรา พระองค์เป็นความแน่นอน ยั่งยืน มั่นคง ท่ามกลางความไม่แน่นอนทั้งหลาย ทรงเป็นพระวาจาทรงชีวิตที่ตรัสในความเงียบของพวกเรา และไม่มีอะไรจะสามารถมาขโมยเอาความรักที่พระองค์ทรงมอบให้แก่พวกเราไปได้ นี่คือสาส์นแห่งปัสกา สาส์นแห่งความหวัง สาส์นนี้ยังมีภาคที่สองอีก นั่นคือการส่งออกไป “จงไปบอกพี่น้องของเรา ให้พวกเขาเดินทางไปยังกาลิลี” (มธ. 28: 10)  พระเยซูคริสต์ตรัสว่า “พระองค์จะเสด็จไปยังกาลิลีก่อนท่าน” (ข้อที่ 7) ทูตสวรรค์กล่าว  พระเยซุคริสต์เสด็จไปก่อนหน้าพวกเรา ช่างน่าชื่นใจที่ทราบว่าพระองค์ทรงดำเนินนำหน้าพวกเราทั้งในชีวิตและในความตาย  พระองค์ทรงนำหน้าพวกเราไปยังแคว้นกาลิลี กล่าวคือ ไปยังสถานที่ซึ่งสำหรับพระองค์และบรรดาศิษย์ คือ การใช้ชีวิตประจำวัน ชีวิตคราอบครัว และการทำงาน  พระเยซูคริสต์ทรงต้องการให้พวกเรานำความหวังไปสู่สถานที่เหล่านั้น ไปยังชีวิตประจำวันของพวกเรา  สำหรับศิษย์กาลิลียังเป็นสถานที่แห่งความทรงจำ เพราะที่นั่นเป็นสถานที่ซึ่งพวกศิษย์ถูกเรียกเป็นครั้งแรก  การกลับไปยังกาลิลีหมายถึงการจดจำได้ว่าพวกเราได้รับความรัก และได้รับกระแสเรียกจากพระเจ้า พวกเราจำเป็นต้องมีการเดินทางใหม่ โดยเตือนใจพวกเราเองว่า พวกเราเกิดมาและเกิดใหม่ซึ่งต้องขอบคุณ กตัญญูต่อการเชื้อเชิญที่มอบให้พวกเราแบบเปล่าๆเพราะความรักแท้นั่นเอง  นี่ต้องเป็นจุดยืนอยู่เสมอ  คือพวกเราสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยามที่เกิดวิกฤตหรือการทดสอบในชีวิต

        นอกนั้นยังมีบางสิ่งที่มากไปกว่านั้นอีก  กาลิลีเป็นภูมิภาคที่อยู่ไกลที่สุดจากกรุงเยรูซาเล็ม ซึ่งไม่ใช่เพียงแค่เชิงภูมิศาสตร์เท่านั้น แต่กาลิลียังเป็นจุดที่อยู่ห่างไกลที่สุดจากความศักดิ์สิทธิ์แห่งนครศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย เพราะว่าที่นั่นเป็นบริเวณที่ผู้คนนับถือศาสนาต่างๆอาศัยอยู่  จึงได้รับการขนานนามว่า “กาลิลีแห่งคนต่างศาสนา” (มธ. 4: 15) พระเยซูคริสต์ส่งบรรดาศิษย์ไปยังที่นั้น และขอร้องให้พวกเขาเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้งหนึ่งจากที่นั้น นี่พระองค์ต้องการจะบอกอะไรแก่พวกเราหรือ?  นี่ต้องการบ่งให้พวกเราเห็นว่า สาส์นแห่งความหวังไม่ควรถูกจำกัดอยู่เพียงแค่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราเท่านั้น แต่ควรจะนำไปสู่ทุกคน เพราะทุกคนต้องการความมั่นใจ และหากพวกเราที่ได้สัมผัสกับ “พระวาจาแห่งชีวิต” (1 ยน. 1: 1) แต่กลับไม่นำข่าวดีไปมอบให้ผู้อื่น แล้วใครจะเป็นผู้มอบกันเล่า?  การเป็นคริสตชนช่างเป็นชีวิตที่สวยงามเสียนี่กระไร เพราะเขาต้องเป็นผู้นำความบรรเทาใจไปให้ผู้อื่น เขาเป็นผู้ที่ต้องช่วยแบกภาระของผู้อื่น และมอบแรงบันดาลใจให้กับผู้อื่น เป็นผู้นำสาส์นแห่งชีวิตท่ามกลางเวลาแห่งการเผชิญความตาย  กาลิลีอยู่ในทุกแห่ง  กาลิลีเป็นทุกแห่งของครอบครัวมนุษย์ที่พวกเราอาศัยอยู่ อันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของพวกเรา เพราะว่าเราทุกคนต่างเป็นพี่เป็นน้องกัน จึงขอให้พวกเรานำบทเพลงแห่งชีวิตไปสู่ทุกผู้คน  ขอให้พวกเราช่วยกันระงับเสียงแห่งความตาย ในโลกจะต้องไม่มีสงครามกันอีกต่อไป  ขอให้พวกเราช่วยกันหยุดยั้งการผลิตและการค้าอาวุธ เพราะว่าพวกเราต้องการขนมปัง ไม่ต้องการปืนหรืออาวุธ ขอให้ยุติการทำแท้งและการฆ่าเด็กผู้บริสุทธิ์ ขอให้ดวงใจของบุคคลที่มีสิ่งต่างๆพอสมคารแล้ว รู้จักเปิดใจกว้างนำวัตถุปัจจัยไปใสในมือของผู้ที่ไม่มีแม้สิ่งที่จำเป็นสำหรับปะทังชีวิต  ในที่สุดสตรีเหล่านั้นสวมกอดแทบเท้าพระเยซูคริสต์ (มธ. 28: 9) เท้าที่ต้องเดินทางแสนไกล เพื่อมาพบพวกเราจนกระทั่งต้องเข้าไปสู่ภายในคูหา และในที่สุดเสด็จออกจากคูหานั้น บรรดาสตรีสวมกอดแทบเท้าของพระองค์ที่ได้เหยียบย่ำความตาย และเท้าที่เปิดหนทางสู่ความหวัง วันนี้ในฐานะผู้จาริกแสวงบุญ ผู้แสวงหาความหวัง ข้าแต่พระเยซูคริสต์ผู้เสด็จกลับคืนพระชนม์ชีพ พวกเราขอยึดมั่นอยู่กับพระองค์ พวกเราขอหันหลังให้กับความตาย แล้วขอเปิดใจให้กับพระองค์เพราะว่าพระองค์คือผู้ทรงเป็นชีวิต